Νένα Φιλούση, "Σώματα ασφαλείας"

Ειδική προσφορά

Το απόγευμα βγήκαμε στο σφυρί.

Σαν να λέμε προσφορά ένα συν ένα

ή με κάθε δύο θλίψεις παίρνετε ένα σίριαλ

εντελώς δωρεάν.

Το τίμημα όμως ήταν για μια άλλη αλήθεια

που κάθισε ασυνείδητα

πάνω στα χνούδια των φύλλων

και στα κεντίδια μιας προίκας

κληροδότημα γενετικού κώδικα απ’ το παλιό μας σπίτι

όπου μελετώ την ειρηνική επέλαση των σαλιγκαριών

κάτι αδέσποτες γάτες

ένα ρημαγμένο τίποτα

συσκευές χωρίς καλώδια

πετσετάκια προγιαγιάς ξεδοντιασμένα

και σταυροβελονιά παντού.

Υπάρχοντα ακτημοσύνης που μπήκαν λαθραία

σ’ εγχειρίδιο ανάπλασης δέρματος.

Κι εμείς όμως, εκεί

ό,τι έχουμε και δεν έχουμε

όλα εντελώς δωρεάν.

Ενδυματολογική επιμέλεια

Ποίημα είναι όταν φοράς ένα ρούχο πολυκαιρισμένο

χαμένο απ’ όλες τις φρονιμάδες

και γίνεται δέρμα.

Το φοράς σαν πρωτόπλαστος

το βγάζεις σαν αθώος

και δεν είμαι καθόλου προληπτική.

Μ’ άξαφνα, βλέπω έναν εαυτό με προσδοκίες

συγκινήσεις, ευρυαγγείες

σχεδόν κοινωνικό

πασκίζει ο δόλιος να πιαστεί

από φανταστικές ασκήσεις θάρρους

υγιεινή διατροφή και πατατάκια στη ζούλα

έναν εαυτό που περιθάλπει εξεγερμένα βλέμματα

και υποδύεται τον άστεγο πάνω από φλεγόμενα βαρέλια.

Ρούχα πολλά, της ελαφρότητας

και ποιήματα άνευ ουσίας

έτσι λέω στην τράπεζα

αλλά με αγνοούν.

Παραμονές

                                                                  του A.

Αργά γυρίζω το φουστάνι μου από μέσα

το μακραίνω μ’ αλύγιστη κλωστή

όσο το φρόνημα στέκεται ορθό

και γυρίζω σ’ άδειους δρόμους όλο λάσπη.

Τι εποχή έχουμε;

Ο γιος μου γελά με τον Αδάμ που σώζει το τομάρι του

είναι καλό παιδί όμως

έφυγε απ’ το σπίτι, δεν τον έδιωξα

αναλαμβάνει κάθε ευθύνη.

Φεύγουν απ’ το σπίτι σιγά − σιγά και κάποτε γυρίζουν.

Η παραμονή μυρίζει κανέλα, ροδόσταμο κι επιστροφή.

Έχουμε συχνά Χριστούγεννα βλέπετε.

Μεγαλώνω μαζί με το φουστάνι μου.

Πένθη πολυτελείας

Έκανα πολλά ταξίδια ανίας και περιέργειας

για να μάθω τη γλώσσα των σωμάτων

στον ήχο της βροχής - τίποτε

κανένα τραγούδι δεν μπορεί

πιο αφοσιωμένα ν’ αντιγράψει

πώς πέφτουν οι ασάλευτες ώρες μέσα μας

οι χιροσίμες δίπλα μας

η σιωπή μετά την αναχώρηση

σαν νερό που ξέμεινε στις υδρορροές

και στα νεράντζια - έφυγε λέμε

τελευταία φορά που συναντηθήκαμε

μύριζε πούδρα παιδική

και το σπίτι αλμύρα και στάρι βρασμένο – έφυγε.

Οι θάνατοι βγαίνουν σε διάφορα χρώματα.

Επισκέψεις

Η ποίηση σ’ ένα παράθυρο με ξύλο φαγωμένο

όπου στέκομαι για ν’ ανασαίνω φτερουγίσματα ρυθμού

ακούω τις εικόνες και αγγίζω τα θροΐσματα.

Όταν σιγεί από μέσα η πλάση

τα δέντρα περιορίζονται στα καθιερωμένα:

φιλοξενίες πουλιών, αποδέσμευση οξυγόνου, τα γνωστά.

Έκανα ένα έτσι να πιάσω το ποίημα απ’ την ιδέα

αλλά έμεινα με φτερά στα δάχτυλα.

Αργά τη νύχτα, ότι είχα πλύνει σώμα και πιάτα

χτυπά η πόρτα και μπαίνει η κυρία αμίλητη

με τις άγριες ματάρες της υγρές

και κάθεται.

Είμαι πολύ κουρασμένη όμως

κι έτσι, αμίλητες και οι δύο τρώμε ό,τι έμεινε απ’ το μεσημέρι.

Από τη συλλογή «Σώματα ασφαλείας», εκδ. Κύμα, 2019.