Δημήτρης Π. Παπαδίτσας, "Το φρέαρ με τις φόρμιγγες"

ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ

Λάμνουν στο αίμα μας νεανικές φρεγάδες

Που φρεσκοπλένουν κάθε αυγή τον άνεμο

Πόσα πλατάνια ονειρευτήκαμε

Με το οξυγόνο της αγάπης

Πόσες κρήνες με αλλόφρονα μηνύματα

Να θρυμματίζονται στην αιχμή του ύπνου

Τα κεντημένα επιφωνήματα στα χέρια μου

Εχέμυθη λιτανεία των άστρων

Τα κλείθρα της γαλάζιας θύρας που άνοιξε

Παντού πουλιά με ανοιχτούς ύπνους

Πετούν τα φτερά τους

Διαλύθηκα σε πουλιά

Με το ένστιχτο του ανέμου

Χάθηκα στο χορό της πλώρης

Που αντιφεγγούσε στα βαθειά νερά

Οι εσπερινοί περίπατοι στ’ αστέρια

Πέφτουν διαμάντια στην παλάμη της αυγής

Αγαπημένο πρόβλημα του στήθους μου

Εαρινό φτερούγισμα της ηλιαχτίδας

Που ράισες την ηρεμία της γης

Κι από τις πορφυρές ραγισματιές

Πετάγονται χίλια ουράνια τόξα.

ΔΙΑΤΤΟΝΤΕΣ

Περίλυπη νωχελική ανάπαυση

Καινούργια πτήση αναμονή και ειρήνη

Εδώ δίπλα σας είδα μια στιγμή

Με τα πυκνά βήματά σας

Σταματημένα σε όχθες λειψάνων

Είχε η καρδιά μου γίνει πυροτέχνημα

Με τη σγουρή κραυγή της

Γεμάτη φως κι επάνοδο

Απ’ τη φωνή από τη λόχμη του καθένα

Προβάλουν διθυραμβικά μαλλιά

Ένα μέτωπο λείο με γαλήνη οστράκου

Δυο μάτια μοιρασμένα παντού

Ομίχλη πέφτει στα νεκροταφεία

Οι σταυροί χάνονται ένας-ένας

Σα μια γριά ετοιμοθάνατη

Είναι η απήχηση του θανάτου.

~*~

Όλα τα φύλλα ανέμισαν το Μάιο

Μια κρήνη μια λεπτοκαμωμένη λεύκα τραγουδάει

Στο κυανό ελληνικό παράθυρο

Άλλαξα τον ήχο των βημάτων μου

Με το ζεστό ανέβασμα του Ικάρου

Κι ένα βραχάκι ομορφιάς κατρακυλάει

Απ’ τα μαλλιά μου ως το γέλιο μου ως τη φτέρνα.

~*~

Έρχονται ασημιά ποτάμια

Μ' ένα σωρό ωχρόφυλλα λησμονημένα

Κι αράζουν δίπλα μου

Ένα νησάκι βυθισμένο στα πρώτα εφτά χρόνια

Μοιράζεται σ’ όλους τους δρόμους

Που με ταξιδεύουν γυμνό από σκόνη

Τι να θυμηθώ σ’ αυτή τη χαραυγή με τον αλυσοδεμένο ήλιο

Που η φωνή τής σκλαβιάς ραΐζει το κρυστάλλινο αεράκι

Να ’χα τουλάχιστον ένα νεύμα πράο

Να κεντούσε στις παλάμες μου μια επιστροφή.

~*~

Σιωπή

Γύρω από μια πληγή

που αναβλύζει συλλαβές

Γύρω από μια πληγή

Λευκή αρμονία

Τι χάος

Στη θάλασσα του ύπνου

Πόσα χρυσόψαρα

Υμνούν την τρικυμία

Στα μάτια μας του ανέμου

Πουλιά με άφτερα ενδόμυχα

Χρησμοί της σιωπής.

Από τη συλλογή «Το φρέαρ με τις φόρμιγγες», (1943).

Πηγή: «Δ.Π. Παπαδίτσα - Ποίηση», Μέγας Αστρολάβος / Ευθύνη, Αθήνα, 1997.

Πηγή για την εικόνα:

https://mousikovlog.blogspot.com/2016/11/1922-1987.html