Καίτη Παπαδάκη, "Τρία ποιήματα"

Κάθε μέρα πρασινίζουν

και μακραίνουν

οι άκρες των δαχτύλων μου.

Χθες είδα να φωλιάζουν πάνω τους

τα πρώτα χελιδόνια.

Κάθε νύχτα το κορμί

γεμίζει νεογέννητα ερωτάκια,

ενδημικά της προσδοκίας…

Φοβάμαι κάθε μέρα πιο πολύ

πως τρέμετε

μήπως κάποτε βγάλω κλαδιά,

η άνοιξή μου μήπως σκαρφαλώσει

στα κλωνάρια.

Μήπως δεν ριζώσω

στο στενό δυάρι

και κλεφτώ με κάποιο φαύνο

ή κανέναν τσαλαπετεινό...

Έρως και Ήβη

Διχαλωτό ποτάμι

σκόρπιζε στα βότσαλα,

κάτω απ’ το φως,

γέλια κυλούσαν

στις πράσινες όχθες

σάλιο ανήλικου φιδιού

ψαρεύαμε

τόσο ερωτευμένοι,

που ο θάνατος  κοκκίνιζε

Όσο τον χάναμε

το αγκίστρι  άρπαζε.

Φούσκωνε ο χείμαρρος

xαμήλωνε ο ήλιος

το δηλητήριο ωρίμαζε

τα μήλα σου

πρώτη φορά

κάθε φορά

σαν πρώτη...

Δυο πέτρες

Κυλάει στον κήπο ο καιρός. Αδιάκοπα

δουλεύουν τα μυρμήγκια.

Οι γαιοσκώληκες τρυπούν

τον χρόνο. Βουβό εργοτάξιο...

Όταν στο γρασίδι λιαζόμαστε,

μ’ αγγίζουν τα χέρια σου.

Εγώ χέρια δεν έχω, σε φιλώ.

Τότε φαντάζομαι πως είμαστε δυο πέτρες ,

μισοκρυμμένοι μάρτυρες στη λάσπη.

Τα τζιτζίκια αφήνουν πατημασιές στις πλάτες .

Στη βροχή αργά στρογγυλεύουμε.

Πρασινίζουμε.

Μπλεκόμαστε με το πυκνό χορτάρι.

Δίπλα-δίπλα, ολοένα βυθιζόμαστε στο έδαφος.

Μικραίνουμε.

Χαιρετάμε τα σκουλήκια που μας γνέφουν.

Αύριο χώμα,

εσύ κι εγώ.

Καίτη Παπαδάκη

Πρώτη δημοσίευση.

Στην εικόνα:

Edward Burne Jones, «Phyllis and Demophoon» (1870). Λεπτομέρεια.

Πηγή για την εικόνα: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Edward_Burne-Jones_Phyllis_and_Demophoon_1870.jpg