Μανόλης Αναγνωστάκης, "Παρενθέσεις"

Τοπίο

Ερειπωμένοι τοίχοι. Εγκατάλειψη.

Περασμένες μορφές κυκλοφορούνε αδιάφορα

Χρόνος παλιός χωρίς υπόσταση

Τίποτα πια δε θ’ αλλάξει δω μέσα.

Είναι μια ήρεμη σιωπή μην περιμένεις απάντηση

Κάποια νύχτα μαρτιάτικη χωρίς επιστροφή

Χωρίς νιότη, χωρίς έρωτα, χωρίς έπαρση περιττή.

Κάθε Μάρτη αρχίζει μιαν Άνοιξη.

Το βιβλίο σημαδεμένο στη σελίδα 16

Το πρόγραμμα της συναυλίας για την άλλη Κυριακή.

Επιτύμβιον

Λυπηθήκαμε, ίσως, που θα ’φευγε μια μέρα από κοντά μας

Απρόσιτος, έστω, χειρονομούσε με κινήσεις ανέλπιδες

Ίσως αξιαγάπητος, ίσως −ή μάλλον− συμπαθητικός

Μέσα σ’ εναντιότητες, σ’ αβλεψίες, μ’ αξιοπρέπεια

Με μια χλαμύδα οδύνης ανιστόρητης

Καλλιεργώντας με σύνεση μαραμένα τριαντάφυλλα

Σε σχήμα καρδιάς ή ξεθωριασμένων αναμνήσεων.

Λυπηθήκαμε, ίσως, που θα ’φευγε μια μέρα από κοντά μας

Τόσο μονήρης, άψογος, κύριος μέσα σε κάθε αποτυχία

Μ’ έναν ήχο αναπότρεπτο −ολέθριος επίλογος−

Ο τελευταίος, αναντίρρητα, μιας παρακμής.

Στον Νίκο Ε… 1949

Φίλοι

Που φεύγουν

Που χάνονται μια μέρα

Φωνές

Τη νύχτα

Μακρινές φωνές

Μάνας τρελής στους έρημους δρόμους

Κλάμα παιδιού χωρίς απάντηση

Ερείπια

Σαν τρυπημένες σάπιες σημαίες.

Εφιάλτες,

Στα σιδερένια κρεβάτια

Όταν το φως λιγοστεύει

Τα ξημερώματα.

(Μα ποιος με πόνο θα μιλήσει για όλα αυτά;).

Από τη συλλογή «Παρενθέσεις», 1956