Νίκος Λάζαρης, "Το δάσος των εκρήξεων"

ΑΠΛΕΤΟ ΦΩΣ

Με δέος θα περάσουμε

κάποτε κοντά

από την ιδιαίτερη οσμή

της τρυφερής σάρκας

παγιδευμένης στο στενό

στόμιο του κρατήρα.

Λάμνοντας οι κωπηλάτες

θα σκίζουν το νεφέλωμα

στη γαλάζια φτέρνα του πρωινού

που σαν αναποδογυρισμένη καμπάνα

κρέμεται από ψηλά

την ώρα που ο άνεμος

ξεμαλλιάζει τα κύματα

και τα παιδιά παίζουν

με παιχνίδια πλαστικά

έχοντας τα χέρια τους

σταυρωμένα χιαστί

και τα εντόσθιά τους φωτισμένα

από ένα άπλετο

τηλεοπτικό φως.

ΞΕΝΑΓΗΣΗ

Με την άνεσή σας λοιπόν

μπορείτε να θαυμάσετε το θαύμα

της τέλειας αντιστοιχίας των πραγμάτων

όπου όλα ελέγχονται με ακρίβεια

στο πεδίο της διαδοχής

τη γεύση αφαιρώντας από τον καρπό

το νόημα ουσιαστικά αλλοιώνοντας

κρατώντας το χέρι μας μην υψωθεί

πλάι στο άρρωστο κορμί

που λιώνει κάθε μέρα

σαν αφίσα σ’ έναν

αόρατο τοίχο.

ΕΔΩ

Ένα πανέρι με αστέρια

παρατημένο στη μέση

του έρημου κάμπου

μια βροχή από άρματα

γλιστρώντας στον ώμο

μιας θύελλας σπασμένης

μια δύση από ματωμένα

σύννεφα· η μελαγχολία

των έγκλειστων ψυχών.

Εδώ κείτεται η ζωή τους

(θρυμματισμένη όπως

μια πέτρα βαριά

στο νταμάρι).

ΕΤΣΙ

Από τόπο σε τόπο να πλανηθώ

το στόμα μου αναμμένο καθώς πυρά

χωνεύοντας τους κρότους

και τις κραυγές

κλωσσώντας τη σιωπή

στα μοναχικά παγκάκια

τη φρίκη μαντεύοντας

πίσω από κλειστά παραθυρόφυλλα

και νάυλον καρδιές.

Έτσι να κριθώ:

σαν ένα ράγισμα ξαφνικό

στον καθρέφτη σας

όπως μια ύλη εύφλεκτη

στο γυάλινο μάτι

του απογεύματος.

Από τη συλλογή «Το δάσος των εκρήξεων» (1978).

Πηγή: «Νίκος Λάζαρης, Η ένταση είναι διαρκής [Ποιήματα 1975-2002]»,

Τυπωθήτω / λάλον ύδωρ, 2007.