Πέτρος Σκυθιώτης, "Συνθήκη ισορροπίας"

2.

Ο άνθρωπος-οριγκάμι

τσάκιζε απ’ όλες τις πλευρές

και στο τέλος πήρε

τη μορφή

ανθρώπου

με χάρτινο σώμα

και ψυχή κομμένου δάσους

γι’ αυτό και οι Ιάπωνες

τον ονόμασαν

ποιητή

3.

Αν η ποίηση ήταν

μια διαρκής αυτοψυχανάλυση

τότε οι ψυχολόγοι θ’ άρχιζαν να γράφουν

αν οι ψυχολόγοι άρχιζαν να γράφουν

τότε θα γίνονταν πελάτες

των ποιητών

7.

Είχα πάει κι εγώ τελικά

δε γινόταν αλλιώς

βρισκόμουν ανάμεσα σε χιλιάδες

ανθρώπους

κάποιος μας οδηγούσε

πρώτη φορά που τον έβλεπα

μα τον ξεχώρισα

από το πορφυρό στα χέρια

εμείς ακολουθούσαμε

είχα μια ζωή στα χέρια μου

είχε τη ζωή μου στα χέρια του

και σιγά σιγά όλο και της έβγαζε

τις φωνητικές χορδές

και περνούσε καλώδια

και ηχεία στο φουλ

να διακηρύσσουν την δημοκρατία

του

ποδοπατήθηκα μαζί με τους άλλους

ποδοπατήθηκα

κι ούτε που μίλησα

14.

Είχαν τότε φέρει από πολύ μακρυά

κάτι φωτιές

που τις ονόμαζαν

έρωτες

τις άπλωσαν δίπλα δίπλα

και φώτιζαν

όλο τον ουρανό

άνθρωποι μαζεύτηκαν πολλοί πάρα πολλοί

που τις ψάχναν από καιρό

και φώναζαν σα να μη ξαναείδαν

θαύμα στη ζωή τους

16.

Τα όνειρα

σαν τα ρούχα τα παιδικά

αλλάζεις αλλάζεις

κι έρχεται

η στιγμή

που πια δε χωράς

όσο αγαπημένα κι αν

ήταν

20.

Ακόμα κι αν οι κόκκοι άμμου

μετατραπούν

σε ανθρώπους

η έρημος παραμένει έρημος

Από τη συλλογή «Συνθήκη ισορροπίας», εκδ. θράκα 2014