Έκτωρ Κακναβάτος, "Cυμφωνια Νο 1"

CΥΜΦΩΝΙΑ Νο 1

Ι.

Τωρα που το ποιημα

του Υμηττου χαιρεταει

τα μενεξεδενια φτερα

της Αλκυονας Αιγινας

που καταφιλουνε τη θαλασσα

τη θαλασσα,

η σπονδη μου ετοιμαζεται

ωραια κι αγνη

σαν τον ισκιο Αττικου αμφορεα!

ΙΙ

Ετσι! Λαβωμενος απ το φως,

με σκονισμενα τα μαλλια

απ τη μαρμαρυγη της νυχτας,

Ασταρτη θα ερθω…

Α!.. τα ποταμια θα πεθαινουν

στ ασημενια αναμεσα καλαμια

στις βυσσινιες οχθες… κι εγω

τι θα πω που να μη

σχισει το ροδαλο πτιλωμα

της παιδουλας αυγης;

Ακομη … θα προσευχομαι

στο αιμα μου που

απ τη φωτοπληγη ανεβαινει

σε θρομβους πορφυροφωτους

επανω ... ως τα ροδα!..

Ακομη ... εγω που φοβουμαι

οχι την ευγενεια των φθογγων

οχι τις θλιβερες σονατες

ουτε την τιμωρια

του λυπημενου Αρχαγγελου

που περασε τους πρωινους κηπους

μα μηπως δεν εύρω

στην ερημη κοιλαδα τους αυλους.

Τους αυλους που κειτονται

χωρις τα κοιλα τους σωματα

να ρεουν χρυσα ελεγεια…

Ετσι … λαβωμενος απ το φως

ω Ασταρτη θα ερθω…

ΙΙΙ

Ασταρτη … ω αυτη την ωρα

τα μαλλια σου

ας κυριεψουν τα ματια μας!..

Να μην εδιωχνες ας ηταν,

τα κυπελλα που ολοχρυσα

σου φερνουν ν αγαπησεις

τον ποθο μας.

Και ναναι στ αποκρημνα

τα μετωπα μας εσυ

τον ουρανο να κρεμασεις

και τη λευκη κραυγη∙

της τρισευγενης αμυγδαλιας

θριαμβικο δορυ

δορυ στου χειμωνα μας

τα θυμωμενα καστρα καρφωμενο

Ασταρτη να κρατας!..

Ετσι! λαβωμενος απ το φως

ω καμε ως την καρδια

του ωκεανου να φουσκωσει

τουτη μου η πληγη

περα ως περα

ως εκει που τα κυπαρισσια

την χρυσασπρη πεδιαδα φιλουνε

και δυουν οι ρομφαιες

που τις αγαπαμε και

που ως τα σπλαχνα του θανατου

μας πανε και πανε!..

IV

Να που τωρα πρεπει

φορωντας τον κοκκινο χιτωνα

της επαναστασης

να που τωρα πρεπει

πατωντας την ολοχρυση κρουστα

της ηλιοσταχτης

τη σποδο τη σποδο του Φαεθωνα

να γυρευω…

Και αυτα τα λουλουδια

που ασπιδα τα κρατησα

στου βαρβαρου κριου τις κουτουλιες

ετσι που μεσα στα φτερα

των περιστεριων τα φερνω

να τα θαψω πρεπει μεσα στο φως!

ποσο αιμα να μου στοιχισει,

ποσο αιμα!..

V

Α!.. που ειναι οι βοστρυχοι του Απολλωνα

καθαρο χρυσαφι.

Οι γαλαζιες πυλες της πρωιας

που ανοιξαν

να περασουν οι θαλασσες.

τα δαχτυλα της χλοης

που αναβλυζουν απο τη γη,

τα οστρακα που τη βοη

του πρασινου πέλαου

λενε και λενε στο βαθος τους.

Το χρυσο αμαξι της μεσημβριας

που σταματησε

στον κουρεμενο καμπο

ξεζεμενο τα ξανθα του αλογα…

Τι ησυχια… ησυχια…

Που ειναι η φάλαγγα των πλοιων

που ειδαν καινουργια αστρα

στις κρυες νυχτες των πολων;

Οχι! τωρα που στης Αιτνας

τα κοκκινα ρειθρα θα λουστω

οχι, ας μην στρεψουν το προσωπο

οι κρινοι και οι αγγελοι

καθως γυμνος σαν μαχαιρι

θα παλλομαι στα κοκκινα θουρια!..

Μη δεν ειναι στους βραχους μας

θρυψαλα η λυρα του Ορφεα

μη δεν ρουφηξε θανασιμα

η θυμωμενη μας γη

του Ιησου το αιμα;

VI

Κι εγω που, ω χαρα μου,

το φως τοσο αγαπησα

οσο μεσα στα ανθη κρυβεται

σε σταλαματιες

οσο στις κορφες των αλπεων

μετεωρο κρεμεται

κι οσο στα μετωπα των Θεων

σαν λεπιδι γλυστραει

κι εγω λαβωμενος απ το φως

Ασταρτη, φωναζω

« σ ολα τα στερνα

καρφωσε το φως, το φως!.. »

Η «CΥΜΦΩΝΙΑ Νο 1» αποτελεί το πρώτο μέρος της συλλογής «Fuga» (1943), και την μεταφέρουμε όπως ακριβώς περιλαμβάνεται στη συγκεντρωτική έκδοση: «ΕΚΤΩΡ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1943-1987», εκδ. Άγρα, 2010