Τάσος Λειβαδίτης, "Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου"

Ο ΤΥΦΛΟΣ ΜΟΥΣΙΚΟΣ

Ένιωθα ξένος σ’ αυτήν την πόλη παρ’ όλο που η οικογένειά μου είχε εγκατασταθεί εδώ προ αμνημονεύτων χρόνων. Γι’ αυτό όταν η Ελένη γδυνόταν κι έβγαζε τις φουρκέτες απ’ τα μαλλιά της, τα μαλλιά της έπεφταν ασυγκράτητα και σκέπαζαν όλα τα αινίγματα. Με κόπο έβρισκα ύστερα το δρόμο της επιστροφής. Και πάντα στο δρόμο ο τυφλός με το φλάουτο: έπαιζε μια σιγανή μουσική που έκανε τα πουλιά να κατεβαίνουν και να τσιμπολογούνε τα μικρά στίγματα που αφήνουν οι αιώνες πάνω στα μάρμαρα.

ΜΙΚΡΗ ΙΛΙΑΔΑ

Δε ζούμε αληθινά παρά μόνο τη νύχτα μέσα στ’ όνειρο.

Και το πρωί «καλημέρα» λες, «καλημέρα» σου λένε.

                                                                      Κι η σφαγή συνεχίζεται.

ΠΟΙΗΤΕΣ

Φτωχοί λαθρεπιβάτες πάνω στις φτερούγες των πουλιών

                                                      την ώρα που πέφτουν χτυπημένα.

ΔΑΚΡΥΑ

Δρόμοι προς τις μεγάλες ηδονές που βγαίνουν έξω απ’ το χρόνο

περιπέτειες των αδέξιων ερωτικών χεριών, μες στο σκοτάδι, η

                 αιωνιότητα ενός αγγίγματος –

τελικά οι ιστορίες μας έμειναν μισοτελειωμένες σαν μια

                 παιδικότητα.

Κάποτε θα κλάψω τόσο πολύ που θα εξευμενίσω όλα τα ρόδα.

ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ

Συλλογιέμαι τη μοναξιά ενός παιδιού που παίζει ολομόναχο σ’ έναν

         κήπο μες στην ερημιά του καλοκαιρινού απομεσήμερου.

Ίσως οι πιο ωραίοι στίχοι ενός ποιητή ν’ άρχισαν εκεί.

Από τη συλλογή «Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου», εκδ. Κέδρος, Έκτη έκδοση, 1990