Θανάσης Μαρκόπουλος, "Μικρές ανάσες"

Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΣΤΑΧΤΗ

Με την ανάληψη των καθηκόντων

είπε ως νέος διαχειριστής ν’ αλλάξει το κλίμα

τον ύπνο των ενοίκων να ταράξει

κι ανάρτησε ένα ποίημα στα διερχόμενα βλέμματα

«Κόκκιν’ αχείλι εφίλησα κι έβαψε το δικό μου»

Την άλλη μέρα

μια όμορφη γυναίκα πυρπολούσε το ποίημα

κι άφηνε πίσω της κόκκινη στάχτη

Έκτοτε είναι αυτός που έχασε τον ύπνο του

αναζητώντας τα χείλη της

με δήθεν αδιάφορες ερωτήσεις και καθόδους τυχαίες

στην είσοδο της πολυκατοικίας

στον κήπο στον καυστήρα

στο σκοτεινό υπόγειο της φοβερής λαχτάρας

ΤΕΧΝΗΤΗ ΒΡΟΧΗ

                                                Ιανός 21 Φεβρουαρίου 2007

                                       Αφιέρωμα του Β΄ Προγράμματος

                                                                  στο Μιχάλη Γκανά

Πήρα τις βρύσες των πουλιών

τις λέξεις τις χειρομπομπίδες

Κατέβασα πρόσωπα από τη μνήμη

ανέβασα άλλα απ’ τον γκρεμό

κουβάλησα και το ναό της Σταδίου

κι όλα μαζί τα έστησα με ευλάβεια

κάτω απ’ τον ίσκιο του Βερμίου

Ύστερα άνοιξα τις φλέβες στον καιρό

και γλίστρησα στις φυλλωσιές σας

κοτσύφι στα γόνατα

Βροχή βροχούλα του μυαλού

με σκάβει με νεροφαγιές

με χτίζει με γεφύρια

Από τη συλλογή, «Μικρές Ανάσες», εκδόσεις Μελάνι, Αθήνα 2010