Χριστίνα Καραντώνη, "Από βροχή σε βροχή"

                                                        ποταμῷ γὰρ οὐκ ἔστιν ἐμϐῆναι δὶς τῷ
                                                        αὐτῷ· σκίδνησι καὶ πάλιν συνάγει καὶ
                                                        πρόσεισι καὶ ἄπεισι

                                                                            Ηράκλειτος (DK B91)


                                                 Από τη θάλασσα η βροχή, τα ποτάμια
                                                 ‒δις το εμβήναι και τρις‒
                                                 χνότο που δε χάνεται, επιστρέφει

                                                 Βαθεία η εκπνοή τής γης
                                                 χοάνη της η αγκάλη

                                                 Από βροχή έλεγες σε βροχή και
                                                 κάποτε
                                                 την απόσταση εννοούσες
                                                 δύο σταγόνων ανά-
                                                 μεσα
                                                 τον χρόνο άλλοτε βραχύ
                                                 επιπλέοντα

                                                 επί
                                                 κατακλυσμών
                                                 διαρκείας

                                                 Μετανάστης η επιβίωση
                                                 εν αιθρία ή υπό νεφών την απειλή
                                                 μέσα πωλεί ‒ αγοράζουμε
                                                 μιας κάποιας προστασίας ενώ

                                                 άγρυπνο καραδοκεί βλέμμα
                                                 την άρση να σημάνει της ασυλίας

                                                 ας μη ποτέ χορηγήθηκε
                                                 ‒ ούτε καν εζητήθη

                                                 Ότι λαβή δεν σ’ αξίωσα

                                                 λαβίδα π’ αναμοχλεύει την πληγή

                                                 ‒ να κλείσει δε λέει

                                                 Και πώς
                                                 αφού γωνία ορθή απάγκιο
                                                 θα ήσουν εξώστης
                                                 ποτέ μα ποτέ να μη στάξει
                                                 μη βρέξει μην
                                                 βραχεί

Ν’ ακούς, έλεγε, τη βροχή σαν έρχεται· τα βήματά της να οσφραίνεσαι πριν τη στροφή. Τη λάσπη π’ αφήνει πίσω της να ζυμώνεις, πάλι και πάλι. Καινούργιες πλάθε ‒από το τέλος‒ μορφές.

Σαράντα δύο φωτογραφικά αποτυπώματα συνθέτουν στη διαδοχή τους μια μικρού μήκους ιστορία ενώ συγχρόνως συνδιαλέγονται με ό,τι ο ποιητικός λόγος αρθρώνει. Οι παράλληλες, υπάλληλες και επαλλάσσουσες αφηγήσεις από και για τη βροχή καλούν το δέκτη να χαράξει τις δικές του υδάτινες διαδρομές, τα δικά του να χαρτογραφήσει έσω και έξω τοπία.

(από το οπισθόφυλλο της έκδοσης)

Από τη συλλογή «Από βροχή σε βροχή», εκδ. Το Ροδακιό, 2021.