![]() |
| Piero della Francesca, "Madonna del Parto, in Monterchi, Sansepolcro" (1467) |
μπορώ να σε πάω εκεί,
ενώ το χιόνι μ’ έχει κάνει
έναν κόσμο από κόκαλο
διάφανο στο βλέμμα. Αυτό
είναι το σπίτι μου,
τείχος, του γείτονά μου
οι λεμονιές, και, κάτω ακριβώς
από την κάτω εκκλησία,
το εργοστάσιο των αεροπλάνων.
Ένας κόκορας
έξω από τα τείχη.
Υπάρχει γάλα στον αέρα,
πάγος πάνω στις ελαιώδεις
λεμονόφλουδες. Πόσο καθαρός
είναι ο νους,
του Πιέρο
ντέλλα Φραντσέσκα, που ξεκουμπώνει
το γαλάζιο φόρεμά του,
τον μανδύα του καιρού του,
για να αρχίσει
Είναι πρoτού να
σηκωθεί ακόμα
για τα μουσεία, τη γραμμή
παραγωγής —σωμάτων
αγορά. Αυτό κάνουν
οι ζωντανοί: μπαίνουν μέσα.
Είναι μακρύς ο δρόμος.
Και το φόρεμα ανοίγει διαρκώς
απ’ την αιωνιότητα
Μέσα, στην καρδιά,
είναι η τραγωδία, η παρούσα στιγμή
για πάντα νεκρογέννητη,
μπαίνοντας όμως μέσα, κάθε ανάσα
είναι ένα κουμπί
επιδέξιο στα δάχτυλα
ανακαλύπτει κάθε φρένο.
Το ποίημα στην αγγλική:
San
Sepolcro*
In this blue light
I can take you there,
snow having made me
a world of bone
seen through to. This
is my house,
my section of
Etruscan
wall, my neighbor's
lemontrees, and, just below
the lower church,
the airplane factory.
A rooster
crows all day from
mist
outside the walls.
There's milk on the air,
ice on the oily
lemonskins. How clean
the mind is,
holy grave. It is this girl
by Piero
della Francesca, unbuttoning
her blue dress,
her mantle of weather,
to go into
labor. Come, we can go in.
It is before
the birth of god. No one
has risen yet
to the museums, to the assembly
line—bodies
and wings--to the
open air
market. This is
what the living do: go in.
It's a long way.
And the dress keeps opening
from eternity
to privacy,
quickening.
Inside, at the heart,
is tragedy, the present moment
forever stillborn,
but going in, each breath
is a button
coming undone,
something terribly
nimble-fingered
finding all of the stops.
_________
*To San Sepolcro (Σανσεπόλκρο) είναι πόλη στην Τοσκάνη.
Jorie Graham (9
Μαΐου 1950): Σπουδαία Aμερικανίδα ποιήτρια της λεγόμενης
μεταπολεμικής γενιάς, που γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη και μεγάλωσε στην Ιταλία και
τη Γαλλία. Ξεκίνησε τις σπουδές της στο Παρίσι, αναγκάστηκε, όμως, να τις
διακόψει μετά την απομάκρυνσή της από το Πανεπιστήμιο, λόγω συμμετοχής της σε
φοιτητικές διαδηλώσεις, και, αργότερα, να τις συνεχίσει στη Νέα Υόρκη.
Οι εικαστικές τέχνες, η
μυθολογία, η ιστορία και η φιλοσοφία είναι κεντρικά θέματα στο έργο της, ενώ
καθοριστικά έχουν επιδράσει σε αυτό η γλύπτρια μητέρα της και ο δημοσιογράφος πατέρας
της, όπως, επίσης, και η τρίγλωσση ανατροφή της και η καταβύθισή της στην
ευρωπαϊκή κουλτούρα. Ο κριτικός David Baker έγραψε κάποτε γι’ αυτήν ότι δεν θα
μπορούσε να σκεφτεί «κανέναν άλλον σύγχρονο αμερικανό ποιητή που να έχει αξιοποιήσει
και εκθέσει την πραγματική μηχανική της αφήγησης, της φόρμας, της στρατηγικής
έρευνας με μεγαλύτερη πληρότητα από ό,τι εκείνη […] και κανέναν άλλον ποιητή
ικανό να χρησιμοποιήσει τα ποικίλα συστήματα της φιλοσοφίας, της επιστήμης και
της ιστορίας τόσο γόνιμα και δελεαστικά». Ο φίλος της, ποιητής Mark Strand, είπε
με αφορμή την ποίησή της: «Η αμερικανική ποίηση είναι γεμάτη από το “Αχ, εγώ ο
καημένος”. Η Jorie δεν το κάνει αυτό. Νομίζω ότι έχει σμιλεύσει ένα τόσο ισχυρό
έργο που είναι αδύνατον να αγνοηθεί».
Βραβεύθηκε και
διακρίθηκε πολλές φορές, ενώ το 1996 τής απονεμήθηκε το βραβείο Πούλιτζερ.
Αντικατέστησε τον νομπελίστα Ιρλανδό ποιητή, Σέιμους Χήνυ, στο
Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, ούσα η πρώτη γυναίκα σε αντίστοιχη θέση.
Στις ποιητικές της
συλλογές συμπεριλαμβάνονται οι εξής: Hybrids
and
Plants
(1980), Erosion
(1983), όπου αρχικά συμπεριλήφθηκε και το πιο πάνω μεταφρασθέν ποίημα, Never (2002), Sea Change (2008), Place (2012), Fast (2017),
Runaway
(2020), κ.ά.
Πηγές:
Poetry Foundation/JorieGraham
Poetry Foundation/JorieGraham/San Sepolcro
The New Yorker
Πηγές
για τις εικόνες:
Wikipedia
The New Yorker
I can take you there,
snow having made me
a world of bone
seen through to. This
is my house,
wall, my neighbor's
lemontrees, and, just below
the lower church,
the airplane factory.
A rooster
outside the walls.
There's milk on the air,
ice on the oily
lemonskins. How clean
the mind is,
by Piero
della Francesca, unbuttoning
her blue dress,
her mantle of weather,
to go into
It is before
the birth of god. No one
has risen yet
to the museums, to the assembly
line—bodies
market. This is
what the living do: go in.
It's a long way.
And the dress keeps opening
from eternity
Inside, at the heart,
is tragedy, the present moment
forever stillborn,
but going in, each breath
is a button
nimble-fingered
finding all of the stops.
*To San Sepolcro (Σανσεπόλκρο) είναι πόλη στην Τοσκάνη.
Poetry Foundation/JorieGraham/San Sepolcro
The New Yorker
The New Yorker
..jpg)

Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου