Ιωάννης Σεβαστιανός Ρώσσης, "Όψιμο"

ΟΨΙΜΟ

                        Χειμωνιάτικο πρωϊνό στη Νέα Μάκρη


Βοριαδάκι σήμερα   με τον ήλιο
αναποφάσιστο
                             ώσπου
τα σύννεφα,
βαριά και σίγουρα, οριστικά τη μέρα
να του κλέψουν.

Κάτω η θάλασσα της Νέας Μάκρης
σ’ ένα δειλό,
σκιαγμένο θα’ λεγες, κυματισμό
κάτω από τόσους μαυροφόρους οιωνούς.

(Ή κάνω λάθος;
Μην είναι πίστη   καρτερία
ενάντια στην μπόρα που σιμώνει
η σιγαλή ετούτη θάλασσα;)

Γαλήνη, ωστόσο,
ο ψίθυρος του φλοίσβου αναδίνει.
Κι η πνοή που τον κινεί
σταθερά    απ’ του βοριά μάς έρχεται τα μέρη.

Στο λιμανάκι
αραδαριά τα ψαροκάικα: η ΕΛΠΙΔΑ    η ΓΑΛΗΝΗ
ο ΑΪ ΝΙΚΟΛΑΣ    κι η ΦΩΤΟΥΛΑ. Πιο κει
ένα κρίνο έγινε καΐκι.

                                          *

Ύστερα
απ’ του θέρους το λιοβόρι
μακάριος φλόκος νιώθω
που άνεμος πρύμος συνεπαίρνει.
Φρέσκος αέρας   ζωντανός
σιγουρεύει την ανάσα.
Απολαμβάνω την πνοή της θάλασσας
σαν μισθοφόρος Έλληνας του Κύρου.

Και συ, μητέρα,
(ιδού ένα φάντασμα  
απ’ τα πολλά που με στοιχειώνουν)
δυο χρόνια τώρα πεθαμένη
τι να γυρεύεις ξαφνικά     
εδώ
ανάμεσα στα φύκια που ευωδιάζουν;
Σου θύμισε τα δάκρυα η άρμη;
τα δάκρυα που δεν έχυσα;
τη λύπη που δεν ένιωσα;

Ήσουν πάντα μνησίκακη.
Ώς και στον τάφο σου είπες θα θυμάσαι
τα λόγια   τις πράξεις
που αψήφησαν το θέλημά σου.
Μα τα δικά σου λόγια   τις δικές σου πράξεις
(βέλη της μικρόψυχης βαλλίστρας σου)
η στάχτη αυτή που τώρα είσαι
τα θυμάται;

                                          *

Ωστόσο, είχες δίκιο. Ήμουν λίγος
μπροστά στην περίσσεια τη δική σου.
Με βόλεψαν,
μου δώρισαν προσχήματα, μητέρα,
                           οι κατάρες σου
τόσα που
δεν απάλυνα τον πόνο σου,
δεν επέτρεψα στην αγάπη να μιλήσει
κι ας μην ήσουν πλέον νόμος
μα άνθρωπος    σπλάχνο που με γέννησε
σπίτι παρταλιασμένο πια.

Τους καλωσόρισα λοιπόν τους κεραυνούς σου
κι απόδιωξα την ενοχή. Μα σήμερα
βροχούλα ξαφνική η σκέψη σου
μ’ έκρινε φυγόδικο    φυρό    κι η λύπη
ράγισε το κρύσταλλο του στήθους μου.

Ναι.
Δεν απάλυνα τον πόνο σου.
Μα ήμουν μόνος.
Σε μέτωπα πολλά πολεμούσα.
Οι κραυγές πολλές. Κι εγώ αδύναμος,
στα πόδια σου μπροστά, ποθούσα να πεθάνω, μάνα.

                                          *

Ψηλά   τα σκηνικά του αλλάζει ο καιρός
λαμπρό της καταιγίδας ν’ ανεβεί
το έργο.
Απλώνει το κατάμαυρο σεντόνι
ο σωρείτης    σκεπάζει αντίκρυ τα βουνά
και ζωγραφιά
τη θάλασσα την κάνει    μ’ ένα καΐκι,
ατάραχο, σαν όνειρο κι αυτό, να ξεμακραίνει.

Και βγήκα
στην άκρη να σταθώ της κολυμπήθρας. Πρώτος
τον άγγελο να χαιρετήσω της βροχής.

Μα τούτη τη φορά να προσέξω πρέπει
μη με παρασύρει ο χείμαρρος της χαράς
και μέσα μου βουβή ευχή
τσιγκλίσει την ψυχή μου πάλι.

Στον βρόντο πήγαν όλες όσες έκαμα παλιά.
Καμιά δεν εισακούστηκε. Κι όχι μόνο.
Πιο δυνατά ο κεραυνός με χτύπησε.
Πιο δυνατά της διάψευσης αντήχησαν τα βούκινα.


                                            Νέα Μάκρη, 3.12.2024
                                Ιωάννης Σεβαστιανός Ρώσσης

Πρώτη δημοσίευση

Στην εικόνα: Ivan Constantinovich Aivazovsky, «Yalta» (1880).

Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.

Ο Ιωάννης Σεβαστιανός Ρώσσης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1954. Σπούδασε στην Πάντειο Πολιτικές Επιστήμες. Εργάστηκε ως διοικητικός υπάλληλος σε ασφαλιστική εταιρία ώς την συνταξιοδότησή του. Έχει εκδώσει επτά ποιητικές συλλογές. Τελευταία του ποιητική συλλογή Η χώρα που δεν τιμωρεί (εκδόσεις "κουκούτσι" 2019). Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά μεταξύ των οποίων, ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ, ΤΟ ΚΟΙΝΟΝ, ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ, ΠΟΙΗΣΗ, ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ καθώς και στην εφημερίδα ΑΥΓΗ. Ποίημά του θα συμπεριληφθεί στο ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΒΑΛΚΑΝΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ που ετοιμάζουν οι εκδόσεις Μαΐστρος ενώ στο ηλεκτρονικό περιοδικό "Πολύμνια, ARS POETICA" θα αναρτηθούν ποιήματά του μεταφρασμένα και στα ισπανικά.