Μαρίνα Τσβετάεβα, "Πηγαίνεις μοιάζοντας με μένα…"

ΠΗΓΑΙΝΕΙΣ ΜΟΙΑΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΜΕΝΑ…


Πηγαίνεις μοιάζοντας με μένα
με τα μάτια προς τα χάμω.
Κι εγώ έτσι τα χαμήλωνα!
Περαστικέ, σταμάτησε εδώ!

Διάβασε με τυφλότητα κότας
σαν μαζέψεις μπουκέτο παπαρούνες
ότι με φώναζαν Μαρίνα
και πόσων ήμουνα ετών.

Μη σκέφτεσαι ότι εδώ είναι τάφος
Ότι θα φανώ να σε τρομάξω…
μου άρεσε υπερβολικά μόνη
να γελάω, όταν δεν έπρεπε!

Και το αίμα έρεε προς το δέρμα
και οι μπούκλες μου ελίσσονταν…
Κι εγώ υπήρξα περαστικέ!
Περαστικέ, σταμάτησε εδώ!

Κόψε για σένα ένα βλαστάρι άγριο
Και τον καρπό του μετά…
Από τη φράουλα του τάφου
Μεγαλύτερη και νοστιμότερη δεν έχει.

Μόνο μη στέκεσαι σκοτισμένος
Με το κεφάλι πεσμένο στο στήθος
Εύκολα να με σκεφτείς
Εύκολα να με ξεχάσεις.

Τι όμορφα η ακτίνα σε φωτίζει!
Είσαι όλος μέσα στη χρυσή σκόνη…
Και να μη σε αναστατώνει
η φωνή μου κάτω από τη γη



                                              Μετάφραση: Μόμα Ράντιτς



Πηγή: Μαρία Λαϊνά, «Ξένη ποίηση του 20ου αιώνα»,
α΄ εκδ. Λωτός 1989, β΄ έκδ. Ελληνικά Γράμματα 2007, γ΄ έκδ. Ρώμη 2021.


Στην εικόνα: Marina Tsvetaeva by Magda Nakhman (1913).
Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.