Μπορίς Βιαν, "Ποιήματα"

ΟΙ ΑΡΑΧΝΕΣ

                                              Στην Οντέτ Μποστ


Στα σπίτια που πεθαίνουν τα παιδιά
Μπαίνουνε κάτι γέροι
Θρονιάζονται στο διπλανό δωμάτιο
Μ’ ένα ραβδί ανάμεσα στα μαύρα γόνατά τους
Ακούν προσεχτικά, κουνάνε το κεφάλι.

                                           *

Κάθε που βήχει το μικρό
Τα χέρια τους κολλάνε στην καρδιά τους
Μεταμορφώνονται σε κίτρινες τεράστιες αράχνες
Σπαράζει ο βήχας στις γωνίες των επίπλων
Υψώνεται ελαφρά σαν πεταλούδα ωχρή
Σκοντάφτει στο ασήκωτο ταβάνι.

                                           *

Χαμογελάνε αόριστα
Και κόβεται ο βήχας του παιδιού
Οι κίτρινες τεράστιες αράχνες
Κάθονται τρέμοντας
Στις λείες λαβές των ξύλινων
ραβδιών, ανάμεσα στα σιδερένια γόνατα.

                                           *

Κατόπιν, σαν πεθαίνει το παιδί
Σηκώνονται και φεύγουνε γι’ αλλού…





ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΕΡΑΣΜΑ

                                              Στον Μπρενό


Της αθανασίας το κατώφλι
Είναι ψηλό, από πέτρα, όλο φυτά
Ούτε που παίρνεις είδηση πως το περνάς
Από την άλλη όμως πλευρά
Πουλιά χωρίς φτερά χωρίς νερά
Βγάζουν κραυγές που σε σπαράζουν…





ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ

                                              Στον Βικτουρουγκό


Είναι γνωστό πως για να γράψει ο ποιητής
Πρέπει να τον βαρέσει η έμπνευση
Υπάρχουν όμως άνθρωποι π’ όσο κι αν τους βαρέσει
Τίποτα δεν παθαίνουνε.





ΑΝ ΕΒΡΕΧΕ ΔΑΚΡΥΑ


Αν έβρεχε δάκρυα
Όταν πεθαίνει μι’ αγάπη
Αν έβρεχε δάκρυα
Όταν βαραίνουν οι καρδιές

Σ’ ολόκληρη τη γη
Για ένα σαραντάμερο
Δάκρυα πικρά
Θα πνίγανε τους πύργους

Αν έβρεχε δάκρυα
Όταν πεθαίνει ένα παιδί
Αν έβρεχε δάκρυα
Όταν γελάνε οι κακοί

Σ’ ολόκληρη τη γη
Με γκρίζα κύματα και κρύα
Δάκρυα πικρά
Το παρελθόν θα τάραζαν

Αν έβρεχε δάκρυα
Όταν σκοτώνουμε τις καθαρές καρδιές
Αν έβρεχε δάκρυα
Όταν χανόμαστε κάτω απ’ τα τείχη

Σ’ ολόκληρη τη γη
Θα γίνονταν κατακλυσμός
Από τα δάκρυα τα πικρά
Των δικαστών και των ενόχων

Αν έβρεχε δάκρυα
Κάθε φορά που ο θάνατος
Κραδαίνοντας τα όπλα του
Σκίζει τα σκηνικά

Σ’ ολόκληρη τη γη
Δε θα ’μενε πια τίποτα
Παρά τα δάκρυα τα πικρά
Του πένθους και της φρίκης.





ΟΡΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
 
                                              Τω μπαιδιών μου


Είν’ η ζωή φτιαγμένη από ’να σωρό πράματα
Γι’ αυτό πια δε χωράει κουβέντα
Όμως μπορεί κανένας βέβαια ν’ αλλάξει γνώμη
Αφού αυτό που έχει σημασία είν’ η συζήτηση.
Είν’ η ζωή ωραία και μεγάλη.
Με φάσεις που διαδέχονται η μια την άλλη
Με μια κανονικότητα σχεδόν τερατική
Αφού η σειρά τους είναι πάντα ορισμένη
Α η ζωή, γεμάτη ενδιαφέρον
Πάει κι έρχεται
Σα ζέβρα.

Μπορεί να τύχει κάποιος να πεθάνει
− Αλλά κι αυτό μπορεί να γίνει όμορφα.
Ωστόσο τίποτε με τούτο δεν αλλάζει:
Είν’ η ζωή φτιαγμένη από ’να σωρό πράματα
Κι από μιαν άποψη θυμίζει ακόμα κι άλλα
Που δεν τα ξέρουμε καλά, που δεν τα μάθαμε καλά
Μα που σ’ αυτά δεν πρόκειται ποτέ να επανέλθουμε.

Μετάφραση: Αντώνης Φωστιέρης & Θανάσης Θ. Νιάρχος

Από το βιβλίο «Μπορίς Βιαν, Ποιήματα»

(Εισαγωγή: Noèl Arnaud, Μετάφραση: Αντώνης Φωστιέρης & Θανάσης Θ. Νιάρχος),

Εκδόσεις Γνώση (β΄ έκδοση 1992).

Στην πάνω εικόνα: Boris Vian en 1948, photo Studio Harcourt rognée.

Πηγή για την εικόνα: Βικιπαίδεια.