και γοφιά σπασμένα
όπως ορίσει ο Θεός ψιθύρισε
με τη σοφία του ζώου
η ανήμπορη μάνα
όταν κάποια στιγμή
το δάσος μπούκαρε απ’ το παράθυρο
κι άστραψαν τα δόντια του λύκου
στο σούρουπο των ματιών της
σαλαγάει το κοπάδι
πίνει αφρισμένο γάλα
κρύο νερό στο πηγάδι
πέτρα πιστή
στο έμπα της στάνης
εκεί κι ο γκρεμός
και πού το γεράκι πού το φαράγγι
πού το ελάφι και πού η πηγή
ο αμάραντος και το κυκλάμινο
η νάρκη κι ο κεραυνός
δεν έχει αυταπάτες
Έχει όμως το δικαίωμα
σαν κάθε κορίτσι
να ονειρεύεται τον καλό της
ΒΡΑΔΙΑ ΒΕΡΜΙΟΥ
Χτίσαμε τις προάλλες μια όμορφη βραδιά μ’ έναν καλό μας ποιητή να φυσήξει Βέρμιο είπαμε να δροσίσει λίγο
Η εκδήλωση παρότι επιτυχής δεν πήγε καλά
Απουσίασε ο γιατρός ο φανοποιός ο δικηγόρος μου απουσίασαν τα μέσα ενημέρωσης και οι επίτροποι της ενορίας μου απουσίασε ο μανάβης κι ο βιβλιοπώλης μου ο διευθυντής της δημόσιας βιβλιοθήκης και ο περιπτεράς της συνοικίας μου απουσίασαν οι Αρχές και οι οδοκαθαριστές απουσίασαν οι μαθητές ως και οι συνάδελφοί μου απουσίασαν
Προς στιγμήν κλονίστηκα γρήγορα όμως αναθάρρησα
Πού διάολο θα χωρούσαν όλοι αυτοί αναλογίστηκα
ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΠΕΤΡΑ
στα άγρια παιδιά που υπήρξαμε
Κι όταν που λέτε σίμωνε η ώρα μάς ανέθεταν την εκτέλεση ενψυχρώ κι εμείς ένα τσούρμο αλάνια σέρναμε χαρωπά το ανήμπορο ζωντανό και χαρωπά το ρίχναμε στον γκρεμό τηρώντας το παμπάλαιο έθος
Κι έπεφταν οι πέτρες βροχή από τον ουρανό ώσπου καράβι πέτρινο υψώνονταν στα μάτια μας το τσακισμένο σώμα
Το παίρναμε τότε μαζί μας και μαζί πλαγιάζαμε μαζί ξυπνούσαμε παίζαμε ματώναμε μαζί κι αργότερα το περιφέραμε στη ζωή μας κάτω απ’ το δέρμα κι αν καμιά φορά αναδύονταν στην επιφάνεια το καταχωνιάζαμε πάλι στο υπόγειο ή το ανεβοκατεβάζαμε στο σαλόνι και μονάχα κάτι λίγοι ελάχιστοι ζητούσαμε έλεος γονατιστοί μπροστά στην οδύνη του
Πάντα από πέτρα ήταν τα παιδιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου