Κώστας Θ. Ριζάκης - Διώνη Δημητριάδου, "Δημίου και δημιουργού"

Ευσταθία Δήμου

Η τέχνη τού να είσαι ποιητής

[…]

Μέσα από αυτό τον διττό ρόλο, του «δραματουργού» και του «δραματικού προσώπου», η ποιητική φυσιογνωμία αρτιώνεται και αρτιώνει με τη σειρά της το ίδιο το ποίημα που μοιάζει να έχει προσλάβει τον χαρακτήρα και τα χαρακτηριστικά ενός θεατρικού πεδίου, μιας θεατρικής σκηνής μέσα στην οποία κινείται και δρα η συγγραφική συνείδηση ως ενορχηστρωτής και διεκπεραιωτής ταυτόχρονα της δημιουργικής διαδικασίας. […] Με σημείο εκκίνησης, αφορμή και όχημα τη σοδειά δύο ποιητών, του Κώστα Θ. Ριζάκη και της Διώνης Δημητριάδου, που συσπείρωσαν και επικέντρωσαν τις συνθετικές τους δυνάμεις στην ανάδειξη του πολύπλευρου και πολύπτυχου της ποιητικής υπόστασης, θα γίνει προσπάθεια για μια καταβύθιση στο ποιητικό σύμπαν καθενός από τους δύο, προκειμένου να διαπιστωθεί ο ιδιαίτερος τρόπος με τον οποίο συλλαμβάνεται και οικοδομείται η ποιητική προσωπικότητα, προκειμένου να ανταποκριθεί όχι μόνο στην αντίληψη που έχει για αυτήν κάθε δημιουργός, αλλά, κυρίως, στο όραμά του, στον τρόπο δηλαδή που φαντάζεται ή, καλύτερα, φαντασιώνεται τη μορφή αυτή ως ιδανικό, ως απραγματοποίητο, αλλά πάντοτε ζεστό και ποθητό όνειρο. Οι δεκαοχτώ ποιητικές δημιουργίες με τις οποίες ο καθένας προσέρχεται σε αυτή τη γόνιμη συνύπαρξη διαμορφώνουν το κατάλληλο έδαφος για το στήσιμο ενός είδους αντικατοπτρισμού που αφορά, όμως, μονάχα το περίγραμμά τους. Γιατί η εσωτερική δόμηση, το γέμισμα, με άλλα λόγια, του πλαισίου αυτού είναι αρκετά διαφοροποιημένο, ανταποκρίνεται, όμως, στην ανάγκη που ο καθένας αισθάνεται να εξέλθει του εαυτού του και να αντικρίσει την πιο σημαντική πτυχή της προσωπικότητάς του, αυτήν του ποιητή, υπό το φως της αλήθειας και της ομορφιάς στις οποίες υποτάσσεται και τις οποίες υποτάσσει.

[…]

~

Κώστας Θ. Ριζάκης

σταθμεύων σε ό,τι αντιστάθμισα

κρύβω τον βορρά


αγκομαχάει η αρετή μα φτάνετ’ η κακία; −
στιγμής καν πέτρα πλήγωσε το άοπλον δια-
λόγου κι αύθις μια μούγκα σκότεινη φίνα διπλο-
κλειδώνει το φις μπρος απασφάλιζεν ανόρεχτη
χημεία−
                το «αύριο» σκάει βεγγαλικόν έχεις
ανάγκη φώτα; ποιον λες ότι διπλάρωνε πας
πειρασμός στη βόλτα; θεός ή σκύλος εάν ξανά
πάει κι ασορτί τού πόνου στήνετ’ αυτάκι στου

χιονιά τι πάλλευκος σφαδάζει ο έρως ποίημ’ α-
                                 λυχτά ποίημα και κουρνιάζει





τρισ-ναι-αγιος  όχι


μιλούσες κακο(ευ)χείμωνος με τον νεκρόν α-
γέρα φέγγεις χιονιάς την στράτα τους άσπροι ώς
να επιστρέψουν πασπάλι μεσοβδόμαδον κι
αλευροσκϊασμένοι ζυμώνει φύλλα κρούσταλ-
λα μέσ’ από ’δω η γιαγιά καφέ βαθύν προς βερ-
αμάν κίτρινο αντίς πρασίνου τερτίπιασαν α-
ψίκοροι στην ζούρλα τόσοι τάφοι φτάνει να δεί-
ξουν πρόσωπον−
                                κι άλειωτος μιας αγάπης
 
μ’ ό,τι εμποδίζει γεραρόν το ποίημα ν’ αναπνεύσει
 
φυσήξτε οι ούριοι θα ειπώ: σβήστε τόν τρις κτιστόν

~

Διώνη Δημητριάδου

 

Ιάσονος Κλεάνδρου

τέσσερις όψεις οιμωγής

Επιθυμίας όψη ασταθής


Κι αν είναι ένας
Μόνον ένας
Με δαγκωμένη την ανάγκη
Στης γλώσσας του την άκρη
Χρεώστε του την ένταση
Του δράματος

Υποκριτής αν ήταν
Σε μια Τράγων Ωδή
Μια τραγική κι αυτός
Απόπειρα θα έκανε
Να αρθρωθούν τα λιγοστά

Μα τώρα
Μόνος κι άπελπις
Στη θέα του κενού
Με αβέβαιες πτήσεις
Καταργεί
Την τάξη των πραγμάτων

Κι αν όλο αυτό είναι αρκετό
Σωπάστε οι λοιποί





Επιμύθιον χάριν τελευτής


Αν κάποιος πιει το ποίημα
Φάρμακο τάχα
Δεν θα είσαι εσύ

Από καιρό λησμονημένος

Του Ιάσονα Κλεάνδρου
Λάθος
Μόνον αυτό:
Η διάρκεια μετράει
Μια που η στιγμή
Τα γήινα μαγγανεύει
Στοχεύοντας σε
Μιας ανάσας ίαση

Ατέλειωτη σειρά
Των γελασμένων ποιητών

Εσύ
Ο καταδικασμένος των καιρών
Το ξέρεις πια





Από το βιβλίο των Κώστα Θ. Ριζάκη και Διώνης Δημητριάδου,

«Δημίου και δημιουργού - 36 αγχόνες επί χάρτου», Κουκκίδα 2023.

Με εκτενή προλεγόμενα της Ευσταθίας Δήμου

και εικαστική παρέμβαση της Γλύκας Διονυσοπούλου.