Μαρία Ζαγκλαρά, "Τοπογραφία της νοσταλγίας"

 

ΠΕΙΡΑΙΑΣ


Υπάρχει ένα λιμάνι στα στενά του Πειραιά
Στον ντόκο δένουν κυρίως πουλιά
Λένε ιστορίες απ’ τα ταξίδια τους
καπνίζουν πίπες με άρωμα μπέρμπον
μα σταματούν σαν κάποιος κοιτάξει ψηλά
καταπίνοντας καπνούς γέλια και κλάματα
Μόνο όταν περνώ εγώ δε σιωπούν
Κοίτα την! λένε (μόνο αυτό)
Μια θλίψη κορίτσι δείχνουν, μπαλκόνι μικρό
Εκείνη γνέφει στα καράβια
Μα δεν υπάρχουν καράβια − μονάχα πουλιά

Γιατί μόνο εγώ σας ακούω,
                 ρωτώ κάποια μέρα
Α, μόνο για σένα ήμασταν εδώ,
                 λένε όλα μαζί

Πάμε τώρα στο επόμενο κορίτσι; κοιτάζονται

Και φεύγουν





ΜΕΔΟΥΣΑ


Σαν την μέδουσα φτύνω φίδια
Όποιον αγάπησα, έγινε πέτρα
Θεέ μου, ένας σωρός πέτρες όλη μου η ζωή
Κι έπεφτα πάνω τους με τόση φόρα!
Λες κι ήταν η αγάπη βαμβάκι

Ανόητη

Τώρα γεμάτη πληγές· βλέπεις;

Τώρα όπου και να μ’ αγαπήσεις − πονάω





ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΠΟΙΗΤΗ


Όταν χτυπάει ο ήλιος τούς τοίχους
οι δρόμοι αποκτούν τη μορφή σου
Εισπνέεις με δυσκολία
Εκπνέεις λέξεις
Μια ριπή απ’ την ανάσα σου η ποίηση
Κρεμασμένη πασχαλιά να περιμένει ανάσταση
Μυρίζει απρίλη ο μάρτης
Μα εσύ στον λαιμό κουβαλάς καλοκαίρι
               – το ξέρω, το ένοιωσα
(πώς μπερδεύουν οι μυρωδιές τις αγάπες)
Όταν χτυπάει ο ήλιος τούς τοίχους
οι προδομένοι ανοίγουνε κουρτίνες και παράθυρα
Μια ευκαιρία να μπει μέσα το φως, η ποίηση
               – μια ακόμη είναι ευκαιρία

Ό,τι δικό σου αγγίζω πονάει
Μ’ έναν πόνο αμετάβατο κι οριστικό
Μ’ αυτό που μοιράζεσαι δίνει νόημα στα αύριο

Να τις γιορτάζεις τις αρνήσεις σου, ναι
Σημαίνουν μέσα ζωή
Μα μη μ’ αρνηθείς

(Μη με φοβηθείς)





ΣΤΟ ΧΑΝΤΑΚΙ


Η νιότη ραγίζει κάτω απ’ τις σόλες των παπουτσιών μου
Σκάμματα γύρω απ’ τα χείλη, χώματα στα μάτια
Χρόνια τώρα κλαίω λασπόνερα κι υποσχέσεις
Όχι, δε φοβάμαι − Φοβάσαι όταν ελπίζεις

Χρόνια παλεύω να αλλάξω τον κόσμο
Μάταιο
Το μόνο που κατάφερα, δε μ’ άλλαξε αυτός

(χάρισμά σας)

*  *  *

γράφουμε, μα κάποιοι δεν είμαστε φτιαγμένοι απ’ το υλικό

που γίνονται οι ποιητές·

κάποιοι είμαστε φτιαγμένοι απ’ το υλικό που γίνονται τα

ποιήματα − κατάλαβες;

Από τη συλλογή «Τοπογραφία της νοσταλγίας», ΑΩ Εκδόσεις, 2022.

Φωτογραφία εξωφύλλου: Ειρήνη Ζαγκλαρά