ν’ απλώνεις φωτεινά κλαδιά το καταχείμωνο
λίγα να ζητάς πολλά να δίνεις
και με τα κοφτερά αγκάθια σου να προστατεύεις
τα λευκά άνθη τους φλογισμένους σου καρπούς
να είσαι εσύ το πάθος κι η αλήθεια της ζωής
θα γύριζαν τα χελιδόνια
και θ’ άνθιζαν τα δέντρα
μέσα στον πιο βαρύ χειμώνα
θα ζούσαμε για πάντα
στα εφηβικά μας χρόνια
θα πίστευα στα θαύματα
θα σου ’γραφα εκατό ποιήματα
το μαγικό υμνώντας ποίημα
που είσαι εσύ στο κάθε τι
θα ’σουν όλα τα φώτα τ’ ουρανού
την αόρατη ημερομηνία λήξης
ασυναίσθητα την αγάπη υποδύεται
μέχρι την αδυσώπητη αλήθεια
να αποδείξει ο χρόνος
ακέραιο παραμένει το φως
και τα φαρμακωμένα χείλη
δεν αναιρούν τη γλύκα των καρπών
κι ας είναι τελικά η μόνη λύτρωση
στα μάτια σου να φτερουγίζει
αυτή που κάποτε εγκατέλειψες στην ερημιά
θα μένει ένα χάδι στα μαλλιά
σε κάθε απαλή καμπύλη σου
κάτι σαν χάραμα στη σκοτεινιά
που όμως ποτέ δεν χάνεται
και ψιθυρίζει πάντα λέξεις μαγικές
για να γεμίσει φως τη μνήμη
δάκρυα τα μάτια σου
πως είχα κάποτε γονείς κι αδέρφια
και πως υπήρξε κάποια νιότη
ισχυρίζονται πως κάποτε αγάπησα
φίλους γυναίκες και ταξίδια
πως διάβασα ατέλειωτα βιβλία
κι άλλα βιβλία εγώ έγραψα
ισχυρίζονται πως όλα αυτά
δεν ήτανε καπνός στα μάτια κι αυταπάτη
δεν ξέρω καν αν και τώρα υπάρχω
Σκιάς όναρ άνθρωπος, Πίνδαρος, Πυθιονίκαις VIII
Έργο εξωφύλλου: Απόστολος Γιαγιάννος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου