Τόλης Νικηφόρου, "σαν τον πυράκανθο"

 

σαν τον πυράκανθο


να μη φοβάσαι σκοτεινιά και κρύο
ν’ απλώνεις φωτεινά κλαδιά το καταχείμωνο

σαν τον πυράκανθο ν’ ανθίζεις με το ελάχιστο
λίγα να ζητάς πολλά να δίνεις
και με τα κοφτερά αγκάθια σου να προστατεύεις
τα λευκά άνθη τους φλογισμένους σου καρπούς

δίπλα στο χάδι της ελιάς και της ροδιάς
να είσαι εσύ το πάθος κι η αλήθεια της ζωής





αν μ’ αγαπούσες


θα χάραζε μεσάνυχτα
θα γύριζαν τα χελιδόνια
και θ’ άνθιζαν τα δέντρα
μέσα στον πιο βαρύ χειμώνα
θα ζούσαμε για πάντα
στα εφηβικά μας χρόνια

αν μ’ αγαπούσες
θα πίστευα στα θαύματα
θα σου ’γραφα εκατό ποιήματα
το μαγικό υμνώντας ποίημα
που είσαι εσύ στο κάθε τι

αν μ’ αγαπούσες
θα ’σουν όλα τα φώτα τ’ ουρανού





η αλήθεια της ζωής


ο πυριφλεγής αρνείται
την αόρατη ημερομηνία λήξης

τη φύση του για να αντέξει
ασυναίσθητα την αγάπη υποδύεται
μέχρι την αδυσώπητη αλήθεια
να αποδείξει ο χρόνος

όταν όμως η φλόγα σβήνει
ακέραιο παραμένει το φως
και τα φαρμακωμένα χείλη
δεν αναιρούν τη γλύκα των καρπών

πονάει αφόρητα η αλήθεια
κι ας είναι τελικά η μόνη λύτρωση





ποτέ δεν χάνεται


έκθαμβη χρόνια μετά θα διακρίνεις
στα μάτια σου να φτερουγίζει
αυτή που κάποτε εγκατέλειψες στην ερημιά

όταν εγώ δεν θα υπάρχω πια
θα μένει ένα χάδι στα μαλλιά
σε κάθε απαλή καμπύλη σου
κάτι σαν χάραμα στη σκοτεινιά

θα ’ναι η αγάπη μας γεμάτη τραύματα
που όμως ποτέ δεν χάνεται
και ψιθυρίζει πάντα λέξεις μαγικές
για να γεμίσει φως τη μνήμη
δάκρυα τα μάτια σου





σκιάς όναρ άνθρωπος


τα δάκρυά μου ισχυρίζονται
πως είχα κάποτε γονείς κι αδέρφια
και πως υπήρξε κάποια νιότη
ισχυρίζονται πως κάποτε αγάπησα
φίλους γυναίκες και ταξίδια
πως διάβασα ατέλειωτα βιβλία
κι άλλα βιβλία εγώ έγραψα
ισχυρίζονται πως όλα αυτά
δεν ήτανε καπνός στα μάτια κι αυταπάτη

όνειρο μιας σκιάς όμως εγώ
δεν ξέρω καν αν και τώρα υπάρχω


_________________________________________
Σκιάς όναρ άνθρωπος, Πίνδαρος, Πυθιονίκαις VIII





Από τη συλλογή «σαν τον πυράκανθο», εκδ. Μανδραγόρας, 2022.

Έργο εξωφύλλου: Απόστολος Γιαγιάννος.