Ολυμπία Σταύρου, "Βραχνή βροχή"

ΜΙΚΡΕΣ ΓΩΝΙΕΣ

Τραβάω τις άκρες της μέρας

να ενώσω το διαλυμένο μεσημέρι

εκείνο που ήρθες

περπατώντας πάνω στο χαμόγελό μου

έδωσες μια

με το μικρό σου δακτυλάκι

γκρέμισες όλα τα κρύσταλλα της ψυχής μου

κι άφησες μέσα μου

χιλιάδες μικρές γωνίες να με τρυπάνε

ΑΓΡΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Άφησες αμανάτι

το άσπρο σου πουκάμισο.

Το ’πλυνα δυο νερά

και μ’ άλλα δυο το ξέβγαλα·

να φύγει η μυρωδιά σου,

να σβήσουνε τα ίχνη σου,

να πάψει ο άγριος έρωτας

μέσα μου να αλυχτάει.

ΘΛΙΜΜΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ

Θλιμμένα κορίτσια

στις εννέα το βράδυ

δεν έχουν πού να πάνε

κρύβουν υποχωρήσεις

κάτω από το λαστιχάκι των μαλλιών τους

στους ώμους κουβαλάνε

μαύρα σακίδια με απογοητεύσεις

και τα χέρια τους

σε άδειες τσέπες φυλακίζουν.

Θλιμμένα κορίτσια

στις εννέα το βράδυ

η μέρα τους τελειώνει

χωρίς

ν’ αρχίσει η νύχτα τους.

Η ΦΥΣΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

Άγουρο πρωί.

Ηλεκτροφόρες γραμμές

στάζουν σπουργίτια.

ΦΥΛΑΚΗ

Τις νύχτες ανάμεσα

απ’ τα κάγκελα

γλιστρούσανε τα παραμιλητά·

χαφιέδες των ονείρων.

Από τη συλλογή «Βραχνή βροχή», εκδόσεις Ζήτρος, 2021.