Σπύρος Λαζαρίδης, "Κατάστηθος ανέμων"

[Η μελαγχολία μου]


Η μελαγχολία μου
δεν είναι υγρά μάτια και βουβό πρόσωπο.

Είναι μαύρη άσφαλτος
που την παιδεύουνε ανόητα φώτα.





Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΟΥ ΓΡΑΦΙΑ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ


Θέλω να γράψω κάτι
με λέξεις που δεν αναπνέουν δύσκολα,
που δεν αγκομαχούν.

Θέλω να γράψω
έναν άνεμο ή έναν ποταμό,
μα γράφω ονόματα δίπλα σε άλλα ονόματα
και χωρίς να το θέλω,
χωρίς καθόλου να το θέλω,
κάποια κακορίζικα
αποκτούν οριζόντιες γραμμές κατάστηθα.

Ποιος άνεμος και ποιος ποταμός θα άντεχε τέτοια δεσμά;





ΣΙΣΥΦΕΙΟ ΑΛΓΟΣ


Μαζεύω τα νερά τ’ ουρανού·
δάση δεν έχω να ποτίσω, κοπάδια δεν έχω να ξεδιψάσω,
πυρκαγιές δεν έχω να σβήσω.

Μια γούρνα, στέρφα, έχω και γεμίζω·
εγώ την γεμίζω κι αυτή αδειάζει, αδειανή μένει και με κοιτάζει,
τι θέλω δεν τη νοιάζει.

Μα εγώ συνεχίζω να μαζεύω.
Υγρή αφή· βαθειά ψυχή το μάζευε και σκόρπα.
Στεγνή ζωή· άνυδρη βροχή το μιλά και το σώπα.





ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΕΥΧΩΝ


Στο τέμπλο αυτό οι άγιοι είναι κουρασμένοι.

Όλη νύχτα καθαρίζουν τις προσευχές,
ξεδιαλέγουν τα ψέματα
και τα βάζουν στην άμμο με τα κεριά για τους νεκρούς,
να πάρουν λίγη από την αλήθεια τους.

Οι νεκροί είναι αλλιώς·
ή τους τιμάς ή δεν τους θυμάσαι,
δεν τους ικετεύεις αυτούς να πουν την καλή την κουβέντα
για σένα!

Το πρωί ξαναπαίρνουν οι άγιοι τα ψέματα στις εικόνες τους,
να μην καταλάβουν οι χθεσινοί ικέτες.
Αυτά είναι εκείνη η θαμπάδα στο γυαλί,
που όσος και να τρίβει ο νεωκόρος,
δεν φεύγει.

Το άλλο βράδυ το ίδιο.
Πρωί το πρωί ξεθυμαίνει η θολή ομίχλη όσο να πεις,
αλλά είναι εκεί, τη βλέπεις·
μόνο σαν πέσει πάνω της μια ατόφια
αλήθεια, μια σπαραχτική εξομολόγηση,
δεν αντέχει και λειώνει,
εξαφανίζεται.
Άλλο ψέμα έχει τότε σειρά,
δεν βολεύονται εύκολα στην αλήθεια οι
άνθρωποι.





ΑΝΤΙΔΙΑΓΝΩΣΗ


Δεν είναι αρρυθμία, γιατρέ!

Αλλάζει την περπατησιά του
το αγρίμι μέσα μου!





Από τη συλλογή «Κατάστηθος ανέμων», εκδ. Ζήτρος, 2021.