Απουσία
παρά μόνον σαν αναμνήσεις μας παλιές
σαν θολές εικόνες σε κιτρινισμένες φωτογραφίες
σαν φωνές αλλοιωμένες σε πεταμένες κασέτες
Οι άνθρωποι που βρίσκονται μακριά μας
ξεθωριασμένα αποτυπώματα δακτύλων είναι
σε τζάμια εγκαταλειμμένων σπιτιών
σαν αύρα φθινοπωρινή
δροσιά του πρωινού
Κούνα με κι άλλο κι άλλο
Με τα δυο χέρια πιο δυνατά
Και κατρακυλούσαν τα γέλια σου
γάργαρα νερά σε καταρράκτες
Λυπημένη στην καρυδιά η κούνια
περιμένει πότε θα ξανάρθεις
Εντελώς ξαφνικά
Η μέρα ήταν ηλιόλουστη
Ούτ’ ένα σύννεφο στον ουρανό
Τα νερά των λιμνών έμοιαζαν με καθρέφτες
Τα ποτάμια κυλούσαν ήρεμα
Στις όχθες έβοσκαν βόδια του παλιού καιρού
Κι ένας αετός από ψηλά κατόπτευε τα πάντα
Τίποτα δεν προμήνυε χαλασμό
Κι όμως
Εσύ έφυγες
Χωρίς να πεις μια λέξη
Χωρίς κατηγορώ
Χωρίς ένα αντίο φίλε
όταν πικρά χαμογελάς
και στις άκρες των ματιών
Κι ακόμα στο σημαδάκι στο αριστερό σου μάγουλο στων χειλιών σου την προέκταση
Χαίρομαι να σε βλέπω με τον ψηλό λαιμό
το ύφος το στοχαστικό και τα λίγο αχτένιστά σου τα μαλλιά
Καμιά δεν είναι ομορφότερη από σένα
Κι ας είσαι μια φωτογραφία στο οπισθόφυλλο του ΤΕΣΤ
του περασμένου Αυγούστου
Τα κεράσια την άνοιξη ερήμην σου ωρίμαζαν κι εσύ πάλι έλειπες. Πεινασμένες οι γάτες σου σε προσμένουν. Έλα. Γύρνα πίσω. Η αυλή σου γέμισε απουσία κι εγκατάλειψη. Μονάχα ένα φως τις νύχτες φέγγει στο σπίτι σου σαν καντήλι σε τάφο ανθρώπου που πέθανε νέος.
Σαράντα χρόνια δεν έλειψες ούτε ένα απόγευμα. Τι έγινε ξαφνικά και χάθηκες; Έλα. Το σπίτι δεν αντέχει άλλο τη μοναξιά. Έλα. Να ανθίσουν ξανά τα δέντρα μες στον χειμώνα.
Γιώργος Ν. Σιώμος
Συγχαρητήρια!Τα ποιήματα σας απεικονίζουν ευρηματικά τη μελαγχολία της απουσίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας ευχαριστώ πολύ.
Διαγραφή