Ελένη Βακαλό, "Του κόσμου"

Ποίημα διδακτικό

Μια ιστορία ζωής σαν ιστορία της γης,  αν ήτανε δύσκολη κι
εύφορη, είναι

Τι λέω εύφορη – όχι  πιστεύοντας  περισσότερο  σε έργα αν-
θρώπων παρά σε ανθρώπους;

Πώς  έμαθε η  γη  με τον κόσμο  επάνω της,  τελειώνοντας η
ανάπτυξη, στην άκρη κλαδιών τα φρούτα να δίνει

Και κείνο θα πω που μου φαίνεται πιο δύσκολα το έμαθα απ’
όλα

Και δαίμονας και άγγελος, έτσι γεννιέσαι, να είσαι άνθρωπος
το μαθαίνεις

Πώς έγινε ένας κακός άνθρωπος

             Θα σας πω πώς έγινε

             Έτσι είναι η σειρά

Ένας μικρός καλός άνθρωπος αντάμωσε στο δρόμο του έναν
χτυπημένο

Τόσο δα μακριά από κείνον ήτανε πεσμένος και λυπήθηκε

             Τόσο πολύ λυπήθηκε

             που ύστερα φοβήθηκε

Πριν κοντά  του  να πλησιάσει για να σκύψει  να  τον πιάσει,
σκέφτηκε καλύτερα

Τι τα θες τι τα γυρεύεις

Κάποιος άλλος θα βρεθεί από τόσους εδώ γύρω, να ψυχοπο-
νέσει τον καημένο

             Και καλύτερα να πούμε

             Ούτε πως τον έχω δει

             Και επειδή φοβήθηκε

             Έτσι συλλογίστηκε

Τάχα δεν θα είναι φταίχτης, ποιον χτυπούν χωρίς να φταίξει;

Και καλά του κάνουνε αφού ήθελε να παίξει με τους άρχοντες

             Άρχισε λοιπόν και κείνος

             Από πάνω να χτυπά

Αρχή του παραμυθιού καλημέρα σας

Η συνοικία των σφαγείων

Σ’ εκείνη την πόλη καθώς δεν την ήξερα κι επίφοβο αισθάνθηκα
το μέρος που έφτασα, χωρίς ν’ ακούγεται τίποτα

Τα κεφάλια των ζώων μου φάνηκε έβλεπα

                                                                                           στοιχειωμένα

Στο ύψος των ζώων που ήτανε άλλοτε

                                                                                             την ώρα που

γίνονται λύκοι

Και μόλις στα γόνατα σέρνοντας μπορούσε κανένας άνθρωπος
να περάσει

Κι όλοι τους αυτό έκαναν σε κείνη τη συνοικία καθώς το είδα

Μα ακόμη πιο τρομερό

                                                 κρύα ήτανε τρομερό

                                                                                                −κίτρινα−

Πώς να το πω;

Τα σώματά τους από το τέλος του λαιμού τους αρχίζοντας

Από το πτώμα που ήτανε

Πετσιά  ήτανε

                    που είχαν ξυστεί μεριές απ' το κρέας

Κι ένα μεγάλο δέρμα ζώου

                                                   άσπρο αν ήτανε

                                                                                        −χλωμό ήτανε−

Κουνώντας πια ελαφρά ανέβαινε και σκέπασε τη  Συνοικία των
Σφαγείων

Από τη συλλογή «Του κόσμου» (1978).

Πηγή: «Ελένη Βακαλό - Το άλλο του πράγματος [Ποίηση 1954-1994]», εκδ. Νεφέλη, 1995.