Νεκταρία Μενδρινού, "Σύννεφα στο νερό"

ΠΕΡΙ ΤΕΧΝΗΣ

Κάθε έρωτας

φιλοτεχνεί ένα πορτρέτο

ένα πορτρέτο

κάποιου,

που δεν υπάρχει

και ωστόσο

το έργο αυτό

επιζεί του χρόνου,

επιζεί της αλήθειας.

ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΕΣ ΜΝΗΜΕΣ

Ιδρωμένο μισοσκόταδο,

σπηλιά

από μύχιες ευωδιές

και από λαχανιασμένους

ψιθύρους,

κλειδωμένες μνήμες,

κρυφές

και η στιγμή εκείνη,

όπου το στόμα

δάγκωνε τον ώμο,

να κρύψει του ονόματος την κραυγή,

η πιο κλειδωμένη

από όλες.

−Εσύ, γιαγιά,

τον απάτησες ποτέ τον παππού;

−Ντροπή, παιδί μου, τι ρωτάς;

Κλειδωμένες μνήμες,

με το σώμα το δικό του

τον απατούσα.

ΠΟΡΣΕΛΑΝΗ

Απογεύματα μοναχικά,

άνθρωπος

δεν με θυμόταν,

καθόμουν

πλάι στο τζάμι

συντροφιά με ένα φλιτζάνι

αχνιστό καφέ

σαν κρύωνε η πορσελάνη

η σιωπή

έμοιαζε απόλυτη.

ΕΡΩΜΕΝΗ

Αυτή σου τη φωτογραφία

δεν την είχα

ξαναδεί

γλίστρησε

από το πορτοφόλι της

και τα μάτια της

ντράπηκαν την έκφρασή μου.

Η ΣΤΙΓΜΗ

Ο παππούς πια

δεν με κοιτά,

καμώνεται ολοένα

τον απασχολημένο

η γιαγιά,

αλλαγμένη,

ούτε που χαμογελά ποτέ,

αναγνωρίζεται μόνο

χάρη στον παππού

δίπλα της·

οι νεκροί

δεν μας μιλούν ποτέ

μόνο, κάποτε,

φτάνει η στιγμή

όπου δεν χωράμε

στην οικογενειακή φωτογραφία

του ονείρου.

Από τη συλλογή «Σύννεφα στο νερό», εκδ. Μελάνι, 2018.