Αντιγόνη Βουτσινά, "Ένα παιδί σκέτο καταμεσήμερο"

Βαρέα και ανθυγιεινά

Βγάζει

το χελιδόνι

απ’ το συρτάρι

μαύρο

ψαλίδι

τ’ ουρανού

ξεκοιλιάζει

τη μέρα

σουπιά

τρέχει

φρέσκο

μελάνι

κάποιοι

μιλούν

για φόνο

ένας

για ποίημα.

Σάββατο απόγευμα στο σπίτι της γιαγιάς

Ένα κορίτσι

σπασμένο

στα κεραμίδια πάνω

Ένα κεραμίδι

πεταγμένο

μέσα στο μάτι της

Ένα μάτι

ολάνοιχτο

πάνω στο κορίτσι.

Κοιτάζω από την κλειδαρότρυπα

με το ’να μου μάτι.

Μέσα σ’ αυτό

ένα κορίτσι.

Νυχτερινός περίπατος στη γλώσσα

Ανοίγω το στόμα

ζώα του δάσους τρέχουν

ακατάσχετα.

Ένας μικρός σκαντζόχοιρος σκαλώνει

στα δόντια

έρχεται βιαστική η λέξη

τον παίρνει στο κατόπι

θέλει δεν θέλει τώρα εκστομίζεται

Από εδώ και κάτω

σου μιλάω κεφαλαία

Όλες οι φράσεις ελενίτ

τρέχουν πηδούν σαλτάρουν

Και τότε που δεν μ’ άφηνες να είμαι ο εαυτός μου

Και τότε που με κλείδωνες στο σπίτι μη σου φύγω

Κι αν είσαι άντρας χτύπα

χτύπα με

Κι ενώ όλα βγαίνουν ατσαλάκωτα

βαθιά το στόμα σου ανοίγεις

σχεδόν προκάτ φουντώνει η πυρκαγιά

γυρνούν τα ζώα

κόκκινα

γυρνούν ξανά

κλαίνε στο δάσος

μέσα.

Δος ημίν σήμερον

Η μητέρα καθόλα τυπική

και πεθαμένη

κάθε πρωί καυτό

μάτι σερβίρει αυγό

στο πιάτο τ’ ουρανού τον ήλιο.

− Μωρέ δεν φταις εσύ αλλά έχε χάρη

τρώγε τι με κοιτάς σα χάνος

εσύ και ο πατέρας σου

ο μπήξας

ο δείξας

κ’ έπειτα σβήνει σιγά

σιγά η φωνή

κάτι ψιχαλιστά φταίω εγώ η άχρηστη

που ρήμαξα μαζί σας τη ζωή μου

θ’ ακούγονται μα

θα σταματούν κι αυτά όταν κορνάρει ο ήλιος.

Από το δέρμα τώρα και κάτω

σαράντα τόσο οι βαθμοί

κι όχι Κελσίου

(ο Άντερς θα ’ταν μια έστω ανακούφιση)

εδώ μιλάμε για

παιδί που κάθε σήμερον

εμπύρετο δεν τρώει.

Ένα παιδί σκέτο καταμεσήμερο.

Από τη συλλογή «Ένα παιδί σκέτο καταμεσήμερο», εκδ. Κουκκίδα, 2018.