Βαγγέλης Αλεξόπουλος, "Σκηνές καθημερινότητας του κόμη Αλέξιου Ντε Λα Βέγα"

Ξημερώνει Ι

                   Un soir, j’ai assis la Beauté sur mes genoux.

                   Et je l’ai trouvée amère. Et je l’ai injuriée

                                                               Arthur Rimbaud

Παραμονή της άλωσης του μυστικού χρόνου

ο καβαλάρης της παρηγοριάς των αμαρτωλών

στηρίζεται στη θεωρία της μετενσάρκωσης

– στου σφαγμένου τη συγκόλληση των ψηφίδων –

Οι σφήκες διαμαρτύρονται, γιατί

τις έχει αδικήσει ο μύθος

Αγγίζοντας τη σκοτεινή πλευρά των γεγονότων

ο χρόνος ξύνει τις πληγές

Καθώς πια ξημερώνει

η ομορφιά θα έρθει κουρασμένη,

να ξαποστάσει στα πόδια μου

Ξημερώνει ΙΙ

Αφήνω τους εφιάλτες μου

σκεπασμένους κάτω από το πάπλωμα

και βγαίνω απ’ το δωμάτιο ακροπατώντας

όπως έχω δει τη γάτα μου να κάνει

Η ημέρα της ανάληψης δεν είναι ποτέ

εκ των προτέρων γνωστή

(εκτός κι αν είσαι ο Μαγιακόφσκι)

γι’ αυτό ακολουθώ αυστηρά το καθημερινό μου τυπικό

Με τρόπο ψυχαναγκαστικό, σαν αυτιστικός ιδεολόγος

ολοκληρώνω με ακρίβεια χιλιοστού την περιστροφή μου

Υπάρχουν βέβαια και χειρότερες περιπτώσεις

όπως εκείνη της αλεπούς που έστειβε σύννεφα

Αλλά ας είναι, ο καθείς και οι νευρώσεις του

όπως έλεγε ο Δρ. Φρόιντ

βουτώντας κρυφά το δάχτυλο στο βάζο

με την άχνη ζάχαρη της μάνας του

Οι εξαρτήσεις

                          Η εξάρτηση χαρακτηρίζεται από την έντονη προσήλωση

                          ενός ατόμου προς ένα αντικείμενο ή άλλο άτομο.

                          Ο εξαρτημένος δημιουργεί/επικεντρώνει τη ζωή του

                          γύρω από το αντικείμενο της εξάρτησής του.

                                                                                                     ΚΕΘΕΑ

Οι ποιητές είναι

οι χειρότερες περιπτώσεις

κανείς θεραπευτής δεν τις αναλαμβάνει

Όταν για πρωινό δεν τρως τίποτα

Μεθάς πίνοντας θάλασσα

Και για βραδινό ζητάς τη σελήνη

Κανείς

δεν αναλαμβάνει

Όταν παντρεύεσαι

γάτες, σκύλους, φαντάσματα

έχεις για φίλους μικρούς κήπους

κονσέρβες μπύρα και οφθαλμαπάτες

Κανείς

δεν αναλαμβάνει

Όταν δεν αγαπάς τον Σωτήρα σου

Πάει να πει πως το πλοίο βυθίστηκε

Αύτανδρο

και μες στο λιμάνι

Αφροί, παπούτσια, φόβοι

και ξόρκια πολύχρωμα

παράσημα και ομόλογα του δημοσίου

σε ό,τι επιτρέπει η άνωση

επιστρέφει στον αποστολέα

Δεν είναι μόνον οι ποιητές

αλλά και κάποιες γάτες, που

κάνοντας πως μυρίζουν τον αέρα

σφυρίζουν αδιάφορα,

καθώς κρυφοκοιτάνε το φεγγάρι

Και κανείς τελικά

Τίποτα

Δεν αναλαμβάνει

Ai στα γιαπωνέζικα σημαίνει αγάπη

                                                     Στη Διώνη Δημητριάδου

Ai εσύ!

Μαύρο λουλούδι

που γεννήθηκες

από τον σπόρο

που έπεσε μέσα

από το στόμα

παραδείσιου

αποδημητικού πτηνού

για να πεθάνεις

μόνη στην έρημο

Για κάποιον μυστήριο λόγο

πάντα περίμενα τη φωτιά από ψηλά

                                                                                           Πες μου:

                                                       το ’ξερες που ματώνει η στάχτη;

                                                                          Έκτωρ Κακναβάτος

             Το αόρατο που κυνηγά την πεταλούδα

             Μια παγωμένη χειραψία

             και ο άσπονδος φίλος του χρησμού

             Ματωμένο φεγγάρι

             με το ζόρι ανατέλλει

             Δεν αγαπά τα δειλινά

             που κλονίζουν τις ρίζες των ευκαλύπτων

             Σφυρίζει ο αέρας καθώς

             από στενά διαφράγματα διέρχεται

                                                     [Φωτεινό άστρο της αυγής, που

                                                οδήγησες τους Μάγους στην αρχή

                                                      του τέλους του αιώνιου κύκλου

                                                Δίδαξέ με την εμβαδομέτρηση του

                               απειροστού κύκλου της ακάνθινης σπείρας]

             Αγνοείται ο τελευταίος ασπασμός,

             καθώς τα μαρσιποφόρα οχήματα ασκόπως

             διέρχονται έξω απ’ το σπίτι

[Διόρισε στο Δημόσιο

τον δούλο σου, Κύριε,

γιατί αλλιώς θα του λείψει ο άρτος

ο ευλογημένος, ο γλυκός, ο επιούσιος]

             Πάντα περίμενα τη φωτιά από ψηλά

             Ήρθε από πίσω και μας περικύκλωσε

Από τη συλλογή «Σκηνές καθημερινότητας του κόμη Αλέξιου Ντε Λα Βέγα»
(Σε μία πράξη και πέντε σκηνές),
Εκδόσεις Οδός Πανός, 2019.