Νίκος Σφαμένος, "Γραμμένο στη βροχή"

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ

Ποίημα σε φυλλάδιο

Τέλη Γενάρη, στο γνώριμο καφενείο μετά τη δουλειά. Λαϊκά τραγούδια, φωνές,

μυρωδιές.

Οι πελάτες εύθυμοι. Καθώς φεύγω ο Γιάννης μου λέει «κι αυτό το φετινό με τη βροχή

άλλο πράμα ε; δεν το ’χω ξαναδεί».

Τη νύχτα γράφτηκε άλλο ένα ποίημα.

Γραμμένο στη βροχή

στα στενά

στην πλατεία

στα μαγαζιά της πόλης

συναντώ παλιούς γνώριμους

πρόσωπα κουρασμένα ή

ξένοιαστα

ζητώ να μάθω νέα τους

κι εκείνοι

με κοιτάνε στα μάτια

καθώς τα αυτοκίνητα περνάνε

ζητιάνοι περιφέρονται

και απαντάνε

«μόνο βροχή»

στη δουλειά

μετρώ τις μέρες

που απλά κυλάνε

οι συνάδελφοι σκυθρωποί

διορθώνουν γραπτά

έξω

παιδικές φωνές

ώρα να κοιτώ στην αυλή

απ’ το βρεγμένο παράθυρο

σηκώνουν το κεφάλι τους

και μου λένε

«μόνο βροχή»

στις συγκεντρώσεις τους

διαβάζουν δυνατά

χειροκροτήματα

γέλια

όλοι γνωστοί

αγκαλιάζονται μεταξύ τους

τα φώτα με τυφλώνουν

καθώς περνώ και

ένας άγνωστος μου ψιθυρίζει

«μόνο βροχή»

στα παλιά μου ποιήματα

ορμούν πάνω μου θολά όνειρα

η ανάσα τους τα μεσάνυχτα

τα κρύβω στο συρτάρι

ζωγραφίζω πάνω του έναν ήλιο

και το κλειδώνω

ανοίγω τη μπαλκονόπορτα

και κοιτώντας την πόλη σκέφτομαι

«μόνο βροχή»

στα καφενεία που αγάπησα

οι θαμώνες θα γερνάνε

ειδήσεις στην τηλεόραση

άλλο ένα ποτήρι

πρόσωπα βουβά

να κοιτάζουν τον ξένο που μπαίνει

η εφημερίδα της επαρχίας στο τραπέζι

με μεγάλα γράμματα στην πρώτη σελίδα

διαβάζω

«μόνο βροχή»

ανοίγοντας την τηλεόραση

νεκρά πρόσωπα παρελαύνουν

ημίγυμνες γυναίκες

ζητούν να τις καλέσεις

ταλέντα γυρεύουν αναγνώριση

χοροπηδάν

τραγούδια

μαγικά κουτιά

γλέντια

οι παρουσιαστές ουρλιάζουν

αλλάζω κανάλι και στο δελτίο καιρού

ο παρουσιαστής φωνάζει

«μόνο βροχή»

στα μέρη πού έζησα

στους δρόμους που τραγουδήσαμε

αργά μια νύχτα

νέοι γράφουν στίχους

η γεύση του κρασιού

η μοναξιά στα μάτια τους

κοιτάζουν τον ουρανό

και μουρμουρίζουν

«μόνο βροχή»

στα πλοία που ταξίδεψα

οι ναυτικοί κοιτάνε

παλιούς χάρτες

τι παράξενο

αναμνήσεις από μέρη

που δεν πήγαν ποτέ

ακυβέρνητα πλοία

σε μιαν άγνωστη θάλασσα

την ώρα που το κύμα

μουσκεύει τις μέρες τους

ψελλίζουν

«μόνο βροχή»

στα βιβλία που διάβασα

αρλεκίνοι πετάγονται

απ’ τις σελίδες

αιωρούνται στην κάμαρα

με δροσερά χέρια

χαϊδεύουν τα μαλλιά μου

φεγγάρια πέφτουν

απ’ τα χέρια τους

κρύβονται στα μάτια μου

και με νανουρίζουν

«μόνο βροχή»

και τι μένει

μια χαραμάδα φωτός

ένα λιβάδι που δεν πατήθηκε ποτέ

μια θάλασσα με ολοζώντανα αστέρια

για όλους εμάς

κοιτάξτε μας

όλους εμάς

που λουζόμαστε στη βροχή

Καρλόβασι, 29/1/2019

«Γραμμένο στη βροχή», Εκδόσεις Φωτοτυπικόν, 2019.

Στην πρώτη εικόνα: Vincent van Gogh, "Wheat field in rain", 1889.
Φωτογραφίες: André Kertész.