Μαρία Πατακιά, "Ζυγός ψυχοστασίας"

ΖΥΓΟΣ ΨΥΧΟΣΤΑΣΙΑΣ

(ένα τάνκα)

Κλέβω στο ζύγι.

Στα κρυφά, με ζαβολιά

προσθέτω λέξεις

μη βαρύνει η σιωπή

στον ζυγό ψυχοστασίας.

ΚΡΑΔΑΣΜΟΙ

Σαν η σιωπή τούς κραδασμούς απορροφήσει

Και η στιγμή μες στο κενό λιποθυμήσει

Σαν το αιώνιο μπερδευτεί μέσα στο άπειρο

Κι η λογική βγάλει το νόημα ανάπηρο

Σαν το συναίσθημα δειλά θα προχωρήσει

Το αίνιγμα της ύπαρξης να λύσει

Σαν τότε και σαν τώρα και σαν πάντοτε

Μες στα συντρίμμια των παθών όλα θα χάνονται

Μες στις ρωγμές και τα κενά θα εισχωρούμε

Και νεκροζώντανοι τυφλά θα προχωρούμε

Σαν μέσα σ’ ένα φως και μια συνάντηση

Τα όρια της ζωής μας είν’ η απάντηση.

ΣΦΑΓΗ

Λέω ν’ ακονίσω τη σιωπή

για να σφαχτούν οι λέξεις

να ανακτήσει η νύχτα

τη λευκότητά της

να λάμψει η διάρκεια

−διά της απουσίας της−

να ξεδιπλωθεί

−σε όλο το μήκος του−

ο χρόνος.

Κι ας πάρει φως

η στιγμή

στον σκοτεινό θάλαμο

της μνήμης.

Μήπως δεν ήτανε

κι αυτή

ένα ακόμα είδωλο

ανυπαρξίας;

ΟΙ ΑΤΑΞΙΕΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Πες μου για τις αταξίες σου,

σιωπή.

Για τότε που έπαιζες παιχνιδιάρικα

με τις λέξεις…

κι ακόμα για τότε που τις άφησες

να ασελγήσουν πάνω σου,

να νομίσουν πως σε κατέκτησαν

ενώ εσύ τις εξαντλούσες,

τις έσβηνες και τις διέλυες

μέσα στην καταλυτική

λευκότητά σου.

MISE EN ABYME

                              μνήμη Δάφνης Βουδούρη

Με πικρό καμάρι σε κοίταζα

πικρά να κοιτάς τη θνητότητα

κατάματα,

γυμνή από ψιμύθια και μύθους.

Mise en abyme βλεμμάτων

να γκρεμιστούν οι λέξεις.

Αντικατοπτρισμοί ματαιοτήτων.

Το καθρεφτάκι θαμπώνει

απ’ την ανάσα της μνήμης.

Σφιγμένα δόντια

κάνουν barrage στον Χρόνο.

Γι’ αυτό,

τον οβολό στο βλέμμα σου

τον κρέμασα

Να σε περάσει βολικά

στην άλλη όχθη.

Στο μεταξύ,

στη χόβολη της μνήμης,

ψήνεται μαύρος και πικρός

καφές παρηγοριάς.

Από τη συλλογή «Ζυγός ψυχοστασίας», εκδ. Μελάνι, 2018.