Φωτεινή Βασιλοπούλου, "Πρωσικό μπλε"

Πλάνης

Την τελευταία φορά που πέθανα

ξέχασαν να με θάψουν

και χρόνια τώρα

ανάμεσά τους τριγυρνώ

Πλάνης

ανάμεσα στους άλλους άταφους νεκρούς

που

ζωντανοί νομίζουν ότι είναι.

Μηνίσκος

Οποία αποκάλυψις στο λεξικό!

Μικρή σελήνη.

Ίσως γι’ αυτό όταν οδεύει προς την έκλειψη

ως και στο γόνατο βαθιά

φρικτά η απουσία σου με πονάει.

Το σώμα ενθυμείται

την απώλεια.

Επιτολή μηνίσκου σεληνιακού.

Επιτολή θλίψης ημισελήνου.

Σκόνη

Ξόδεψε χρόνια ολόκληρα

τινάζοντας απ’ το μπαλκόνι χαλιά, κουβέρτες, αναμνήσεις.

Και από κάτω παιδάκι η ίδια να μαζεύει τ’ άνθη

της νύφης που ονειρεύτηκε να γίνει.

Τότε που ακόμα δεν το ήξερε

πως μια ζωή θα πάλευε με ήττες και με σκόνη

με αναμνήσεις και με όνειρα

που σκοτωμένα ένα ένα θα ’ριχνε απ’ το μπαλκόνι.

Συναίσθημα αποδημητικό

H θλίψη έχτισε φωλιές στα μάτια σου.

Ως το φθινόπωρο

κάτω απ’ τα βλέφαρά σου θα επιδημεί.

Στα πρώτα κρύα θ’ ανοίξει τα φτερά της για τον Νότο

γι’ άλλες στεριές

για θάλασσες πιο μακρινές

για μάτια άλλα πιο ζεστά

πιο φωτεινά

Που τώρα ακόμη ανυποψίαστα κι αμέριμνα γελάν.

Άνοιξη

Τους πάγους λιώνω

των χρόνων που δε ζήσαμε μαζί.

Ρουφώ σταγόνες, ρύακες, ποτάμια.

Φουρτουνιασμένες θάλασσες

κατεβασιές.

Και στάλα να μη λέω να ξεδιψάσω!

Από τη συλλογή «Πρωσικό μπλε», Οι εκδόσεις των φίλων, 2016.