Νάσος Βαγενάς, "Πεδίον Άρεως"

ΟΛΟΝΥΧΤΙΑ

Πότε θα πάψεις;

Έρχεσαι κάθε βράδυ

με την πικρή σου προσωπίδα

με το μαύρο σου φόρεμα.

Κάθεσαι στο κρεβάτι αμίλητη.

Και με στολίζεις

με κόκκινα λουλούδια

με κεριά αναμμένα.

Κρεμάς χρυσά καντήλια απ’ το ταβάνι.

Σκύβεις και με φιλάς για τελευταία φορά.

Φεύγεις μονάχα όταν ξυπνούν οι γείτονες.

Η ΠΑΡΤΙΔΑ

                                              Στον Κώστα Στεργιόπουλο

Πώς να σε κερδίσω;

Με παίζεις όπως θέλεις. Και μου παίρνεις

έναν-έναν τους στρατιώτες. Μου κυκλώνεις

τους πύργους. Τ’ άλογά μου έχουν τρομάξει

και τριγυρνούν εδώ κι εκεί χαμένα.

Μα πώς να σε κερδίσω. Που ακόμα

κι αυτή η βασίλισσά μου ξεπορτίζει.

Και με προδίδει αδιάντροπα μέσα στα χόρτα

με τους στρατιώτες και τους αξιωματικούς σου.

[Ενότητα «Θάνατος στα Εξάρχεια»]

FRAGMENTA

1

Τα πόμολα γυρίζουν τη νύχτα.

Τα όνειρα ανοίγουν σαν πόρτες.

2

Στα πόδια μου μπερδεύεται η αιωνιότητα

σαν γέρικο σκυλί. Συφοριασμένο.

3

Οι στίχοι σπάνε σαν παλιά σανίδια.

Ένα χέρι νεκρού βγαίνει απ’ το ποίημα.

4

Ω πώς με κομματιάζουνε τούτα τα χρόνια

που τρέχουνε σφυρίζοντας σαν άρματα δρεπανηφόρα

μέσα από ακίνητα πρωινά κι από σταματημένα μεσημέρια.

Ο ΥΠΝΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

                                              Στον Κίμωνα Φράιερ

Αυτό το ποίημα τρίζει.

Είναι ο νεκρός που έθαψα με τόσο κόπο.

Τα γένια του φυτρώνουν

μέσα απ’ τις λέξεις.

Τα νύχια του μεγαλώνουν

με κρότο.

Τη νύχτα με ξυπνά

βογγώντας.

Παλεύοντας να βγει

έξω απ’ το ποίημα.

[Ενότητα «Πεδίον Άρεως»]

Από τη συλλογή «Πεδίον Άρεως» 1974, που περιλαμβάνεται στην συγκεντρωτική έκδοση «Νάσος Βαγενάς, Βιογραφία. Ποιήματα 1974-2014», εκδ. Κέδρος 2015