Ελένη Αλεξίου, "Ποιήματα που γράψαμε μαζί"

ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΒΑ

Όταν τελειώνουμε το Ωδείο

με περιμένεις δίπλα στο ποδήλατο

με θέλεις τόσο που σπανίως με κοιτάς στα μάτια

− το ξέρεις άλλωστε ότι μου αρέσουν οι μεγάλοι −

χαϊδεύεις το τιμόνι κλωτσάς ένα χαλίκι

δεν είσαι ντροπαλός μα ούτε και θρασύς

είσαι το παιδί που περνάει από το κέντρο

κρατώντας το κόρνο δίχως θήκη

δίνεις προτεραιότητα στα περιστέρια

που διασχίζουνε το δρόμο

δοκιμάζεις στο χέρι σου τα φιλιά που θέλεις να μου δώσεις

νωρίτερα το απόγευμα έκλεψες την παρτιτούρα μου

για να καθίσουμε ακόμη πιο κοντά στην πρόβα

ΠΡΟΒΑ

Όλα αυτά τα θλιβερά πατρόν

Τα σώματα

Μέχρι να ράψω επάνω μου

Την αγκαλιά σου

Όλα αυτά τα βράδια

         Να σ’ αγαπήσω απ’ την αρχή

         Απ’ την αρχή

         Να μας υφαίνει ο έρωτας

         Και ως το θάνατο

         Να μας ξηλώνει η ζωή

ΣΤΙΣ ΑΓΙΕΣ ΧΟΥΦΤΕΣ ΣΟΥ

Αν σβήσουμε τις γραμμές από τις παλάμες μας

οι άνθρωποι δεν θα ’χουμε μοίρα

οι γύφτισσες δεν θα τη λένε

οι ληστές και οι εραστές

δεν θα αφήνουνε αποτυπώματα

οι μανάδες θα χαϊδεύουν

δίχως χάδι τα παιδιά τους

οι γλύπτες θα λαξεύουν

άπνοοι τους βράχους

οι τυφλοί δεν θα διαβάζουνε τον κόσμο.

Γι’ αυτό φιλώ τα χέρια σου

γιατί στις άγιες χούφτες σου

ανασταίνονται

οι αυτόχειρες ανάγκες μου.

ΣΟΥΪΤΑ ΕΡΑΣΤΩΝ

Βρισκόμασταν σε γάμους και βαφτίσια.

Ποτέ σε κηδείες και μνημόσυνα

Παριστάναμε τους καλεσμένους.

Δειπνούσαμε, χορεύαμε.

Παράφορα εγκρατείς.

Επονείδιστα ευπρεπείς.

Το βράδυ στο δωμάτιο

Στο καρτελάκι γράφαμε:

 «Σουίτα εραστών

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΗΝ ΕΝΟΧΛΕΙΣΤΕ»

Από τη συλλογή «Ποιήματα που γράψαμε μαζί», εκδ. Μελάνι 2015