Κώστας Καρυωτάκης, "Ελεγεία και σάτιρες"

Όλοι μαζί…

Όλοι μαζί κινούμε, συρφετός,

γυρεύοντας ομοιοκαταληξία.

Μια τόσο ευγενικιά φιλοδοξία

έγινε της ζωής μας ο σκοπός.

Αλλάζουμε με ήχους και συλλαβές

τα αισθήματα στη χάρτινη καρδιά μας,

δημοσιεύουμε τα ποιήματά μας,

για να τιτλοφορούμεθα ποιητές.

Αφήνουμε στο αγέρι τα μαλλιά

και τη γραβάτα μας. Παίρνουμε πόζα.

Ανυπόφορη νομίζουμε πρόζα

των καλών ανθρώπων τη συντροφιά.

Μόνο για μας υπάρχουν του Θεού

τα πλάσματα και, βέβαια, όλη η φύσις.

Στη Γη για να στέλνουμε ανταποκρίσεις,

ανεβήκαμε στ’ άστρα τ’ ουρανού.

Κι αν πειναλέοι γυρνάμε ολημερίς,

κι αν ξενυχτούμε κάτου απ’ τα γεφύρια,

επέσαμε θύματα εξιλαστήρια

του «περιβάλλοντος», της «εποχής».

Η πεδιάς και το νεκροταφείον

(Πίναξ ημιτελής)

Έχει πια δύσει ο ήλιος του χειμώνα,

και γρήγορα, σα θέατρο, σκοτεινιάζει,

ή σα να πέφτει πέπλο σε μια εικόνα.

Άλλο δε βρίσκει ο άνεμος, ταράζει

μόνο τ’ αγκάθια στην πεδιάδα όλη,

μόνο κάποιο χαρτί σ’ όλη τη φύση.

Μα το χαριτωμένο περιβόλι

αίμα και δάκρυα το ’χουνε ποτίσει.

Αδιάκοπα τα δέντρα ξεκινούνε,

κι οι πέτρινοι σταυροί σκίζουν σα χέρια

τον ουρανό που σύννεφα περνούνε,

τον ουρανό που είναι χωρίς αστέρια.

(Ωραίο, φριχτό και απέριττο τοπίον!

Ελαιογραφία μεγάλου διδασκάλου.

Αλλά του λείπει μια σειρά ερειπίων

κι η επίσημος αγχόνη του Παγκάλου.)

Σταδιοδρομία

Τη σάρκα, το αίμα θα βάλω

σε σχήμα βιβλίου μεγάλο.

«Οι στίχοι παρέχουν ελπίδες»

θα γράψουν οι εφημερίδες.

«Kλεαρέτη Δίπλα-Mαλάμου»

και δίπλα σ’ αυτό τ’ όνομά μου.

Την ψυχή και το σώμα πάλι

στη δουλειά θα δίνω, στην πάλη.

Αλλά, με τη δύση του ηλίου,

θα πηγαίνω στου Bασιλείου.

Εκεί θα βρίσκω όλους τους άλλους

λογίους και τους διδασκάλους.

Τα λόγια μου θα ’χουν ουσία,

η σιωπή μου μια σημασία.

Θηρεύοντας πράγματα αιώνια,

θ’ αφήσω να φύγουν τα χρόνια.

Θα φύγουν, και θα ’ναι η καρδιά μου

σα ρόδο που επάτησα χάμου.

Πρέβεζα

Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται

στους μαύρους τοίχους και στα κεραμύδια,

θάνατος οι γυναίκες, που αγαπιούνται

καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.

Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι

με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,

ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη

ο ήλιος, θάνατος μέσα στους θανάτους.

Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει,

για να ζυγίση, μια «ελλειπή» μερίδα,

θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι,

κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.

Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης.

Την Κυριακή θ’ ακούσουμε την μπάντα.

Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης,

πρώτη κατάθεσις δραχμές τριάντα.

Περπατώντας αργά στην προκυμαία,

«Υπάρχω;», λες, κ’ ύστερα «δεν υπάρχεις!»

Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.

Ίσως έρχεται ο Κύριος Νομάρχης.

Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους

αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...

Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,

θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.

Από τη συλλογή «Ελεγεία και σάτιρες», 1928, η οποία περιλαμβάνεται στην συγκεντρωτική έκδοση «Κ. Γ. Καρυωτάκη -  ποιήματα», εκδ. "Γ. Οικονόμου", με εισαγωγή Έλλης Αλεξίου και παρουσίαση - επιμέλεια Γιώργη Πικρού.