Σημείωμα Οκτωβρίου 2015

Το κυνήγι του κόκκινου Οκτώβρη

Ι. When The Music΄s Over

Κάποτε, επιστρέφοντας στο σπίτι από το λύκειο, πέταγες σε μια γωνιά τον σχολικό σου σάκο και έβαζες ν’ ακούσεις την κασέτα με το «When The Music΄s Over» των Doors. Το δωμάτιό σου μουσική σκηνή. Ο κόσμος γιορτή, συναυλία. Εσύ έλαμπες. Το χαμόγελό σου ήταν το κέντρο του κόσμου. Το κέντρο στο σύμπαν της πιο όμορφης συμμαθήτριας.

Προς το τέλος του τραγουδιού, άπλωνες επιτακτικά το χέρι στον καθρέφτη και πρόσταζες: «Θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα». «Τώρα;», αναρωτιόσουν. «ΤΩΡΑ», επιβεβαίωνες, ουρλιάζοντας αδιαπραγμάτευτα.

I hear a very gentle sound

With your ear down to the ground

We want the world and we want it...

We want the world and we want it...

Now

Now?

NOW!

Κι απ’ την αφίσα ο Μόρισον, με ένα νεύμα, σε επιβράβευε για την παράσταση νίκης. Κι από καμάρι, η γενειάδα του Μαρξ, μεγάλωνε δυο πιθαμές.

 «Κάποτε θα τα ξεδιαλύνω όλα: τροτσκισμούς, λενινισμούς, μαοϊσμούς… Κάποτε όλος ο κόσμος θα χορτάσει ψωμί… Δικαιοσύνη και ισότητα για όλους… Ανατροπή... Η κόκκινη επανάσταση του Οκτώβρη θα φέρει το αιώνιο καλοκαίρι... Ο λαός στην εξουσία...». Αυτά σκεφτόσουν.

Βέβαια, εδώ που τα λέμε, Rock και Κόμμα δεν καλοταίριαζαν. «Υποπροϊόντα του καπιταλισμού», αποκαλούσε τους ροκάδες ένα τρανό κομματικό στέλεχος (έχει πεθάνει πια). Όμως αυτό που μέτραγε εκείνη τη στιγμή ήταν η γιορτή της σαύρας, η γιορτή της νιότης, η μέθεξή της που σου φούσκωνε τις φλέβες και σε έκανε να νιώθεις καταιγίδας καβαλάρης. Η διονυσιακή μέθεξη· να, σαν του Μόρισον…

Well the music is your special friend

Dance on fire as it intends

Music is your only friend

Until the end

Until the end

Ναι, μέχρι το τέλος. Κι ο κόσμος μαγνητίζονταν απ’ το χαμόγελό σου. Και εκείνη έγινε συντρόφισσα σου και μάνα των παιδιών σου. Και όπου πήγαινες άνοιγαν οι πόρτες για να υποδεχτούν τον ερχομό σου.

Όλα βέβαια έχουν το τίμημά τους: Κάτι σύντροφοι που ξεπούλησες, κάτι υποσχέσεις που λησμονήθηκαν, κάτι ισότητες που ξέβαψαν και ξέφτισαν, το βλέμμα της που δε κοιτά πια με λαχτάρα εσένα αλλά την καριέρα της και τα φρεσκοβαμμένα νύχια της (το μόνο κόκκινο πια στον ορίζοντα), και, φυσικά, οι νεανικοί κοιλιακοί, οι οποίοι μετατράπηκαν σε προκοίλια που μεγαλώνουν ανάλογα με τα ψέματά σου, όπως η μύτη του Πινόκιο.

ΙΙ. Under the Dome

«Music is your only friend / Until the end». Το μουρμούριζες και προχθές. Προχθές που, σαραντάρης πια, επέστρεψες στο πατρικό σου σπίτι, και βρήκες το δωμάτιό σου άθικτο, όπως ήταν παλιά. Σου φάνηκε τότε ότι όλο το παρελθόν συνωμοτούσε κυνικά εναντίον σου και ότι ο Μόρισον στραβογέλασε με τα προκοίλια σου.

 Ποια Μουσική, ποιος κόκκινος Οκτώβρης και ποιο Τέλος; Αυτό είναι το Τέλος: «This is the End / My only friend, the End», σα να σου έλεγε. Από όλους τους μέντορες της ζωής σου, ήταν αυτός που σου είχε πει: «Πρόσεχε όταν περάσεις τα είκοσι επτά σου χρόνια». Απ’ τον τάφο του σου το φώναζε:

ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ

«Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού», ψιθύρισες γυρνώντας πίσω στον χρόνο. Και μόλις την αλλοτινή στιγμή διαδέχονταν η επόμενη στιγμή, το βλέμμα σου ξανάσμιξε με του Μόρισον στην αφίσα, προκαλώντας μια μικρή ηλεκτρική εκκένωση. Μια παλιά λάμψη που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό σου.

Ήταν η αντανάκλαση από την τεράστια μαγική γυάλινη σφαίρα, ψηλά, πολύ ψηλά πάνω από το κεφάλι σου: Κάποιος ή κάποιοι, τότε, αναζητούσαν μελλοντικούς χρήσιμους ηλίθιους για να τους χρησιμοποιήσουν ως πιόνια στα σχέδιά τους. Κάποιος ή κάποιοι, που δεν θέλουν ν’ αλλάξει χέρια ο κόσμος. Κι εσύ θα κάνεις ό,τι σου ζητήσουν. Αρκεί να μην πεθάνεις.

Στο δίλημμα «Σύγκρουση ή Αυτομόληση», είχες δώσει απάντηση πολύ πριν τα είκοσι επτά σου χρόνια, βυθίζοντας το υποβρύχιο με τα οράματά σου στην πιο σκοτεινή άβυσσο των φόβων σου.

Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου

The Doors, "When The Music΄s Over"