Νίκος Λάζαρης, "Πέντε ποιήματα"

(J. Atkinson Grimshaw, «Ασημένιο φεγγάρι», 1880)

ΕΜΦΑΣΗ ΣΤΟ ΜΑΥΡΟ

Ψηλά ο χαρταετός

δεν πέφτει

ρυμούλκα ο καιρός αντίκρυ

φυσάει τ’ αγέρι

ομπρέλα μαύρη

ο ουρανός

τι θέλει το σκυλί

και ψάχνει με τις ώρες

στο οικόπεδο;

Η μέρα στέναζε από το βάρος μας.

Ο ΤΟΠΟΣ ΜΟΥ

Τούτος ο τόπος

είναι άνισος.

Τα δάχτυλα δεν φτάνουν

να μετρήσεις τους ήρωες·

μετράς όμως χιλιάδες

κάθε στιγμή

να πνίγονται

στο βυθό

μιας γκαζόζας.

ΤΟΠΙΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ

Αν δεν μπορούμε

δίκαια

τους μεταπράτες

της ηθικής

να ελέγξουμε

είναι γιατί στην ατμόσφαιρα

κυριάρχησε άπνοια.

Τα τελευταία ψήγματα

απ’ τον φόβο μας

τα κράτησαν

στα σαγόνια τους

οι ερπύστριες.

ΤΟ ΚΟΜΜΕΝΟ ΦΩΣ

Μέσα από τη νύχτα

κάποτε θα ’ρθεις

μ’ ένα άσπρο τούλι

στα μαλλιά

κι ένα φεγγάρι λογχισμένο

θα περπατάει

στους ώμους σου.

Στις μύτες θα πατήσεις

σιγαλά

και πριν προλάβω

ν’ αντιδράσω ή ν’ αμυνθώ

τον διακόπτη θα γυρίσεις.

Όμως θα βρεις

το φως κομμένο.

Ο ΣΚΟΠΟΣ

Οι οπλές των αλόγων

βαθιά χωμένες

στην άμμο

βαθιά στο φεγγάρι

τα στίγματα

βερνίκι στα μάτια

κι η ανάσα του πελάγου

προπαντός καθαρή.

Στο σάκκο τα σύνεργα

με τ’ απαραίτητα

και στη χαραμάδα

φυλαγμένος καλά

ο σκοπός.

Θα λάμψουμε

μια μέρα

σαν σπάνια μέταλλα.

Από τη συλλογή «Ο βυθός της γκαζόζας» (1975).

Πηγή: «Νίκος Λάζαρης, Η ένταση είναι διαρκής [Ποιήματα 1975-2002]»,

Τυπωθήτω / λάλον ύδωρ, 2007.

(Πηγή για την εικόνα: http://annagelopoulou.blogspot.gr/)