Δημήτρης Κονιδάρης, "Οι συζητητές"

ΕΛΞΗ

Παράλληλα είχε μιαν

άνεση,

μιαν ευκολία να ελκύει,

μιαν ικανότητα να πείθει ίσως,

όμως το εξαίσιο τούτο χάρισμα

πολλές φορές το τράβηξε από τα μαλλιά.

Την αίσθηση του μέτρου δεν απόκτησε ποτέ,

κι όσο περνά ο καιρός και υπερβάλλει

τόσο φουντώνει κι η αγωνία των φίλων του.

Αναρωτιόμαστε

τι τελικά απογίνονται

οι συνομιλητές του

κι οι άλλοι που γεύονται κάποια στιγμή

την κόλαση της γλυκύτητάς του.

ΜΑΤΑΙΑ

Έρχεται ο ευερέθιστος άνθρωπος

δρασκελώντας βουνά και κάμπους,

μ’ όλα τα μεταφορικά μέσα

στη διάθεσή του.

Εμείς εδώ λέμε ότι

θα συνεχίσουμε να συζητάμε ακόμη κι όταν

πάρει αυτός θέση που δεν του πρέπει

στον κύκλο των συζητητών.

Διακρίνουμε τη βία των απόψεων

ενός τρίτου ανθρώπου

βγάζουμε νερό από μολυσμένο πηγάδι.

ΕΙΣΔΥΣΗ

Στις συναντήσεις μας

παρατηρώ τα μάτια

να εννοήσω αν βλέπουν,

σ’ αιφνιδιάζω μ’ ανταύγειες και λουλούδια,

σε τέρπω με πολύχρωμα πουλιά,

μετρώ τις αποκλίσεις σου,

σμιλεύω τη δυσπιστία του σκεπτικού σου

και περιμένω λέξεις σου

φωνή από πηγάδι.

ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ

Το δωμάτιο έχει γίνει κονίστρα

ερίδων,

στα λίγα τετραγωνικά του

χωρούν

όλα τα πάθη της γης.

Την επιείκεια της παρουσίας

την ξέρουν μόνο τα πουλιά

που πάνε κι έρχονται στα δέντρα.

Άνθρωποι με προίκα την ασφυξία

στις σχέσεις τους

αντλούν τον αέρα του διπλανού.

ΤΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ

Με τα επιχειρήματά μου έγινα

οριστικός

σαν το αυτί του βαρήκοου

που δεν ξέρει πώς

χτίζεται η φωνή.

Οι κρουνοί των επιχειρημάτων που έχω ανοίξει

μας πνίγουν

και τους δύο.

Από την συλλογή «Οι συζητητές» (εκδοτική σειρά του περιοδικού Πόρφυρας, 1981).

Πηγή: η συγκεντρωτική έκδοση «Δημήτρης Κονιδάρης - Ποιήματα (1981-2016)», εκδ. Κουκκίδα, 2017.

(Στην εικόνα, το εξώφυλλο της συγκεντρωτικής έκδοσης «Οι συζητητές», εκδ. Έψιλον, 1995).