Δημήτρης Κονιδάρης, "Οικείος"

ΧΟΡΟΣ


Εγώ λάτρεψα τη ροή
είμαι πιστός των αναπεπταμένων
και σκλάβος του κυματισμού
          κι ένα μαντήλι όταν ξετυλίγεται αρκεί
          να μ’ αποζημιώσει.

Πλησίασε τώρα εδώ που γράφω,
ανέμισε, κυμάτισε κάτι ολάνοιχτο.
στροβίλισε το χιόνι των γλυκών χεριών σου
στον αέρα,
χόρεψε τελετουργικά για τον ακίνητο.





Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ


Τον είδα πάλι να γράφει
κείμενα πικρά
αναζητώντας εύσχημους τρόπους,
πάντα γυμνόν και πάντα ευπροσήγορο,
πάντα με τον τοίχο μπροστά του και πάντα
οικείον,
αυτόν που βούλιαζε όλα τα χρόνια
σε μία χοάνη λασπωμένη
μέχρι που ακινητοποιήθηκε στο στενό της στόμιο.

Τον είδα πάλι να γράφει
κείμενα ελπίδας
(τόσα οχυρώματα,
τόσες επιχειρήσεις ψυχραιμίας)
αυτός που δεν είχε ελπίδα στην καρδιά,
ούτε καν την ελπίδα του πρωινού φωτός.

Αυτόν τον προσφιλή και άγνωστο
τώρα τον καταδίκασαν
στη δημοσίευση των κειμένων του σκαμμένων από μέσα

γεμάτων λαγούμια και υλικά ανατινάξεων.





ΑΦΙΞΕΙΣ


Φόβος είν’ οι αφίξεις που μαστίζουν
τα δωμάτια,
τα ευπαθή τους πράγματα.
Ο καιρός περνάει
κι ο χαρακτήρας μου αλλάζει.

Περνάει ο καιρός κι ο χαρακτήρας μου
φθίνει
όπως του κουρασμένου τραγουδιστή η φωνή
(χαράματα σε κέντρο διασκεδάσεως)
ή όπως φθίνουν οι μύες του χεριού του σερβιτόρου
που συγκεντρώνει τ’ άδεια πιάτα.





Η ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ


Τα βραχιόλια σου
πάνω στο μάρμαρο
κυκλώνες.





ΕΝΑ ΜΑΚΡΙΝΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ


Όταν συναντηθούμε
Αναφορές στο παρελθόν δεν θα επιδιώξουμε,
εύθραυστες διηγήσεις δεν θα επιχειρήσουμε
(θα μιλούν τα άλλα πρόσωπα
που θα ’χουν επικαθίσει στα πρόσωπά μας,
οι κόλαφοι
που θα ’χουν αυλακώσει τα μάγουλά μας).

Κάποια μέρα
αν συναντηθούμε
θα χαρούμε ο ένας την παρουσία του άλλου
σαν ν’ αρχίζει νέα σχέση μεταξύ μας

κι ενώ θα έλκεται η νύχτα προς την πόλη
θα συζητήσουμε για χίλια τετριμμένα.





Από τη συλλογή «Οικείος», εκδ. Οδυσσέας, 1984.
Πηγή: «Δημήτρης Κονιδάρης - Ποιήματα (1981-2016)», εκδ. Κουκκίδα, 2017.

Στην εικόνα: Ilya Repin, «They Did Not Expect Him».
Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.