Ασημίνα Λαμπράκου, "Δρόμοι ευμένειας"

ΔΡΟΜΟΙ ΕΥΜΕΝΕΙΑΣ


Τους ίσκιους κυνηγάω των βουνών
             στων λαϊκών οδών τις ρόδες

Ήταν τότε
δεκαεπτά στις  φορές ανίσκιωτο το δένδρο
όταν τόση η ωρίμανση που
             της φωνής το χαμηλό
             το υψηλόν του δένδρου αρνείται

Ρίζες το στέρεο διατρυπούν
             του αστικού τοπίου
μα καρπός πορτοκαλόχρους η ευμένεια
κι ένας Δούρειος Ίππος το παιδί
να βρίσκει ο δισταγμός συγγένεια

Άλμα εξωσκελετό του σκύλου
στο κόκκινο που
             στο χορτάρι ξαπλωμένο
ψυχή είναι
             κόστους συναρμογής φτηνό

Οι σπόροι στο στόμα του σπίνου
ένα της γλώσσας βύζαγμα πλαστικό
Δίπλα τα περιστέρια, Ευμενίδες
Κόρες του τοπίου που σε διαστρέφει

Δρόμος και άνθρωπος σμίγουν
κι εγώ αντάμα συναινώ και δοξάζω

Ποιος δρόμος στη μάνα μ’ επιστρέφει
Αφίλητη μια Περσεφόνη



                           Ασημίνα Λαμπράκου




Από την υπό διαμόρφωση συλλογή:

«η σκιά του ανθρώπου κι ο λυγμός του σκύλου (ο περισσότερο ήλιος)».

Πρώτη δημοσίευση.