Ασημίνα Λαμπράκου, "Η πόλη μου"

Η πόλη μου
             −σχολιάζοντας όπου το βλέμμα κλίνει−


( σε πέργολες θα κρεμούν οι άνθρωποι τις ψυχές τους )


Λοιπόν, λέω, οι πόλεις αναπτύσσονται όπως τα ψάρια.
   Η δική μου πόλη έχει σαν ραχοκοκαλιά της τη Μεσογείων που την κόβει και τη στηρίζει ασύμμετρα όπως το ψαροκόκαλο το ψαχνό σώμα του ψαριού.
     Το πάνω μέρος της αναπτύσσεται στιβαρό παχύ πλήρες.
     Το κάτω αδύναμο, ισχνό στα μέρη που φτάνουν τα όρια της διπλανής πόλης.

Εμείς όμως, οι αποκάτω, έχουμε κι άλλον έναν άξονα να μας κόβει, ξεχωρίζει και φροντίζει τη μνήμη της ρίζας μας: φτωχοί, παρακατιανοί, αναπνέοντες μόλις. Βγάζοντας το κεφάλι στον αέρα σαν θαλάσσια χελώνα ή βατράχι όπως εκείνα των παιδικών χρόνων της γειτονιάς και των δικών μου.
    Στα σωθικά του, αυτός ο άξονας κρύβει, λένε, έναν δρόμο που οδηγεί από το λιμάνι ως τη βάση στην Πεντέλη. Άγνωστο το τελευταίο για εμένα μα το κρατώ σαν θρύλο των παλιών να ζεσταίνει τη φαντασία μου.
    Δρόμος φαρδύς, διπλής κατεύθυνσης τώρα, παλιά ρεματιά κάποτε που για να πας στο σχολείο έπρεπε να σε σηκώσει ο πατέρας στα χέρια να σε περάσει απέναντι, λέει η Δ.
     Εγώ δεν ξέρω.
     Κατοικούσα από την άλλη πλευρά του ποταμού, εκείνη που φορές πλημμύριζε.

Στα πλαϊνά αυτού του άξονα και προς τον κεντρικό δρόμο που περνάει κάθετα την πόλη ενώνοντας αυτήν με την διπλανή, κτίζεται η νέα πτέρυγα ψυχικής υγείας "Γ Γεννηματά", καλύπτοντας τον αέρα του πεζοδρομίου.

[σε πέργκολα θα κρεμάνε οι άνθρωποι τις ψυχές τους περιμένοντας τις κερασιές ν’ ανθίσουν]

2018

Ασημίνα Λαμπράκου

Πρώτη δημοσίευση

Στην εικόνα: Annie L. Pressland, Watercolour of garden path through a pear pinfold (enclosure) with pergola and roses (printed by J Salmon).

Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.