Τάσσος Παγιασλής, "Άγουρος"

Πισσόλακος


Βγαίνει ο ήλιος
να στεγνώσει τις σκιές.
Μνημείο ταφικό.
Δουλειά μελλοντικών αρχαιολόγων
να μας ξεθάψουν
                          και
στην ερμηνεία μας να θρηνήσουν.





Κρύβει ο Θεός τη μιλιά του


Πλαγιασμένος στ’ ονείρου τη λήθη
φίδια με ζώσαν ζοφερά.
Φόρεσα το δέρμα τους
και λούστηκα με το φαρμάκι τους.

Το αίμα δεν πήζει πια
κι ο ύπνος αλαφρύς δεν έρχεται.
Στην ηλιόπιοτη σταγόνα της γραφής
κρύβει ο Θεός τη μιλιά του.





Γυναίκα με φόρεμα μαύρο
σαν του λαγού το αίμα¹


Κόρη μαυρομαλλούσα
της έμπνευσης αστέρι,
πώς πιάνεις την πέννα όπως το σπαθί;

«Αν θες να γράψεις, πρέπει να πεθάνεις.
Αν θες να ζήσεις, πρέπει να πεθάνεις.
Να θάψεις και να θρηνήσεις ό,τι σε όριζε.
Θα σε κηδέψουν φίλοι, συγγενείς κι εχθροί.
Μα εσύ τότε ν’ απαντήσεις: “Εγώ είμ’ αυτός!”

Χαμογελώντας

κι ενθυμούμενος

δυο κέρματα χρυσά να έχεις
πάντα επάνω σου
για το στερνό ταξίδι.»


___________
1. Από τους Ελεύθερους Πολιορκημένους του Διονυσίου Σολωμού.






Από τη συλλογή «Άγουρος», εκδ. Τάδε Έφη, 2023.