Τόλης Νικηφόρου, "ποιήματα για τη Σοφία"

το ποίημα το πιο ωραίο


το ποίημα το πιο ωραίο
τους απαράμιλλους στίχους
τους έγραψες εσύ
έφηβη όταν δούλεψες καπνεργάτρια
για να πληρώσεις το ψωμί και το βιβλίο σου

το ποίημα το πιο ωραίο
τους απαράμιλλους στίχους
και πάλι εσύ τους γράφεις
στα δικόγραφα και τις γυμνές αίθουσες
τους απαγγέλλεις με πεντακάθαρη φωνή
μπροστά σ’ εκείνους που δικάζουν τα παιδιά
για τις εφημερίδες, τα χουνιά και τις αφίσες

σηκώνομαι και σε φιλώ ψηλά στο μέτωπο
σφίγγω συντροφικά το χέρι σου
μοιράζομαι μ’ ευγνωμοσύνη το φορτίο
ποιήτρια της καθημερινής ζωής


                                                           (1979)





λουσμένη στην ομίχλη όπως το σαββατόβραδο


λουσμένη στα δεκαοχτώ σου χρόνια θα σε περιμένω
λουσμένη στην ομίχλη όπως το σαββατόβραδο
ένα όνειρο του φανοστάτη πάνω απ’ τη θάλασσα
εκεί που ο δρόμος μόλις άρχισε
εκεί που κάνει η δίψα το αδύνατο ν’ ανθίσει
εκεί που η προσμονή θαμπά φωτίζει
χιλιάδες μυστικά και θαύματα


                                                           (1998)





λεπτή πολύχρωμη κλωστή


από τα παιδικά σου χρόνια
ξύπνησες πλάι μου
και μέσα στο σκοτάδι λάμπεις
με τις οικείες κινήσεις των χεριών σου
με χώρες μακρινές
να φτερουγίζουν στην ανάσα σου.
ξύπνησες πλάι μου με θαύματα μικρά
και μέσα στο σκοτάδι λάμπεις
λεπτή πολύχρωμη κλωστή
που με κρατάει ακέραιο
πάνω απ’ την άβυσσο


                                                           (1999)





Αφιέρωση


στο μυστικό αλφάβητο
που γράφει με ανοιχτά φτερά
ένα θαλασσοπούλι στο γαλάζιο

στο αλμυρό νερό
στις μαγικές φωνές που προσκαλούν
μέσα από την ομίχλη στο λιμάνι

στους γερανούς
που υψώνουν τα σπασμένα χέρια τους
μάταιη επίκληση στον ουρανό

στην πολιτεία
που αποπλέει για τ’ όνειρο
με κόκκινα πανιά το ηλιοβασίλεμα

σε όσους κάθονται βουβοί
μες στο σκοτάδι και καπνίζουν
και ταξιδεύουν με τα παιδικά τους χρόνια στ’ άστρα

και στη στιγμή που χάνεται
που κρύβεται στα μάτια σου
και λάμπει για να μην δακρύσει


                                                           (2010)





τι άλλο;


δυο ανθισμένες φλαμουριές
ν’ αγγίζουν το μπαλκόνι σου
σκόρπιες αχτίδες του ήλιου
στα κάγκελα να παιχνιδίζουν
ίσως να σε θαμπώνουν
καθώς αργά κι ηδονικά
πίνεις τον πρωινό καφέ
ενώ ακούγονται από κάτω
φωνές παιδιών για το σχολείο

και ξαφνικά ένα χέρι αγαπημένο
να σου χαϊδεύει τα μαλλιά

τι άλλο είπαμε πως είναι η ευτυχία;


                                                           (2020)





Από τη συλλογή «ποιήματα για τη Σοφία», Μανδραγόρας, 2024.