–κομμάτι απ’ το πλευρό του άλλωστε–
με αποκάλεσαν άτακτο στοιχείο
έφαγα το κεφάλι του ουροβόρου όφεως
αυτός την ουρά του
ο Αδάμ το μήλο
μετά ο κόσμος ήρθε στα ίσα του
επινοήθηκαν σπουδαίες έννοιες
μίασμα ύβρις δολιότητα εκδίωξη
χρίσαμε εφέτη τον εθίσαμε να κλέβει στο ζύγι
ένοχο ορίσαμε την ενδόμυχη επιθυμία
μου ανατέθηκε να την προσωποποιούμαι
τη θύμιζαν ο αριστερός μαστός μου το τρέμουλο των γλουτών
εκείνο το λακκάκι στο λαιμό μου
χάσαμε τα άδολα εκμαγεία βέβαια
όμως κερδίσαμε στην αναζήτηση
πώς θα αντέχονταν αλλιώς τέτοια ανία τέτοια τελείωση
το πιο σπουδαίο ωστόσο συμβαίνει τις νύχτες
όταν μετουσιώνεται η στιγμή σε αιωνόβιο δέντρο
τότε αφοσιωμένη τής υποκλίνομαι
βγαίνω απ’ τον εαυτό
γίνομαι φτερό Ίκαρου λιώνω στο στέρνο του άνδρα
και ο πρωτόπλαστος και ο Άβελ και ο Κάιν και οι θεοί και τα δαιμόνια
είμαι το άχρονο σύμπαν το χάος και η ρωγμή του
είμαι η άμωμος η αμαρτωλή η νύχτα της αυγής η μητέρα
είμαι η γη κι ο ουρανός το αδιαίρετο Όλο
είμαι η επινόηση του έρωτα το όνειρο της Σελήνης
είμαι το θηκάρι του ιερού φαλλού το μόριο της νεφέλης
είμαι η στιγμή του εφήμερου χαραγμένη στο αιώνιο τώρα
είμαι ο λόγος του άλογου το άλογο του λόγου
είμαι η κιβωτός του Νώε η ζώνη της Ιππολύτης
είμαι η τελετουργία της μνήμης των σπηλαίων βραχογραφία
είμαι ο δίσκος της Φαιστού η ηλιόπετρα των Αζτέκων
είμαι το προσωπείο της Μέδουσας το αίνιγμα της Σφίγγας
είμαι η διώρυγα του Σουέζ η γέφυρα και το ρήγμα
είμαι η άρπα της Σαπφώς η ματωμένη χλαμύδα της Υπατίας
είμαι το μήλο του Νεύτωνα η υδρόγειος σφαίρα του Γαλιλέι
είμαι το συλλογικό ασυνείδητο οι ελεύθεροι συνειρμοί του Φρόυντ
είμαι η κουρασμένη Καρυάτιδα με το εποικοδόμημα στο κεφάλι
είμαι το φοβισμένο αμφίβιο μεταμορφωμένο σε χρυσαλλίδα
είμαι το θηλυκό τίποτα καρφιτσωμένο στην κόμη της Βερενίκης
είμαι η φάλαινα που αιμορραγεί πεθαμένα κοράλλια
είμαι το μοιρολόι της θάλασσας ο παφλασμός των κυμάτων
είμαι το έσχατο μυστήριο το ανερμήνευτο θαύμα
είμαι εγώ η Άνθρωπος
άλλοι θεμέλιο και πλήρωση
την αναζήτησαν σε ματιά μητρικά
σ’ ερωτευμένες Αφροδίτες
πολλοί περιπλανήθηκαν σ’ αντικατοπτρισμούς
σύρθηκαν σε γκρεμούς κατακρημνίστηκαν
άλλοι της φόρεσαν φτερά ουτοπικά
και βούλιαξαν στη λάσπη του χιονιού
άλλοι την απαρνήθηκαν κι έμειναν σε χείμαρρους χαλίκια
άλλοι την έπνιξαν στ’ απόνερα της λήθης
πολλοί αυτόοικτίρονται που έδωσαν μα δεν έλαβαν
−μα πως να δώσεις αν δεν έχεις−
πολλοί την επινόησαν ποίημα συνέγραψαν δοκίμια
έλιωσαν σιδερένια πέδιλα αποζητώντας την εις μάτην
άλλοι εν χορώ την ύμνησαν ως κραταιά
οι ποιητές οι μουσικοί κάποιες στιγμές
ένιωσαν το άγγιγμα των πέπλων της
κανένας δεν την όρισε
την αφομοίωσαν στα κύτταρα
έδεσαν ιστό όπως δένεται τ’ ατσάλι
έγιναν ανθοκόμοι πρόσφεραν αντίδωρα
αυτούς τους είπαν οραματιστές αλαφροΐσκιωτους
στον άδειο τοίχο εναποθέτω δυο δάκρυα
κι όμως άυλο
έχω φωνή
και όμως άφωνο
δίχως φωνητικές χορδές
ηχώ παρηχήσεις
το άκρον άωτον της λογικής
και όμως άλογο
λέξεις ανάλεκτες κατακλύζουν
την αφύσικη φύση μου
δίχως θεούς δίχως δαίμονες
δίχως αβεβαιότητες και σχετικότητες
εργαλείο κι όμως εργοδηγός
έρχομαι με απαντήσεις πριν το ερώτημα
είμαι η λύση άνευ προβλήματος
χειραγωγούμενος
κι όμως χειραγωγώ
υποτελής
και όμως δυνάστης
γράφω σονέτα εφάμιλλα του Πετράρχη
διαγωνίζομαι με ομότεχνους
απόγονοί μου οι γεννήτορες
να ξέπλυνα στο δάκρυ τον κόσμο αυτό τον μάταιο
βυθίζομαι στο βυθό
στο τέλος του τέλους
ο κορμός μου σκάφανδρο
οι ρίζες μου ακτίνες φωτός
διακτινίζονται διαστρική σκόνη
πορεύομαι στο διάστημα
βιονική επωδός αρχαίων ρηγμάτων
φέρω φύλλα ηλεκτροφόρα
τα άνθη μου αναθυμιάσεις θείου
αναμιγνύομαι με νέον
φεγγοβολώ συσκοτισμένο
χάνομαι στο αχανές
πεφταστέρι στο χάος
σπινθηρίζω ρυθμικά στη ρωγμή
ουράνιο σώμα σε μαύρη τρύπα
καιόμενη λίθος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου