Georg Trakl, "Ποιήματα" (μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής)

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ


Τα βράδια, που σημαίνουν οι καμπάνες την ειρήνη,
ακολουθάω τα πουλιά, τις θαυμαστές τους πτήσεις,
μεγάλα σμάρια, σαν προσκυνητών μετακινήσεις,
που χάνονται στην αίσια του φθινόπωρου γαλήνη.

Σε κήπους περπατώντας, μες στο δειλινό σεντέφι,
βλέπω σαν όνειρο τα δειλινά τους πεπρωμένα
και νιώθω τι των ρολογιών οι δείχτες λεν για μένα.
Ναι, ακολουθώ το πέταγμά τους πάνω από τα νέφη.

Αναρριγώ στις αύρες για την πτώση που μου ετάχτη.
Θρηνεί στα γυμνωμένα τα κλαράκια το κοτσύφι.
Τρεκλίζει κόκκινο κρασί σε σκουριασμένο φράχτη −

χλομών παιδιών συρτός χορός θανάτου σαν τ’ αγκάθι
τρυπούσ’ των πηγαδιών τα μαύρα φιλιατρά: μα με ύφη
γαλάζιων αστρανθιών το ρίγος μου στον αέρα εστάθη.

                                                                                      Verfall





ΤΟΠΙΟ
(2o σχεδίασμα)


Εσπέρα σεπτεμβριανή· θλιμμένες αντηχούν των βοσκών
            οι σκοτεινές φωνές
μες στο χωριό που νυχτώνει· σαν ψιλόβροχο τινάζονται
            φωτιές στο σιδεράδικο.
Απότομα, με βία σηκώνετ’ όρθιο ένα μαύρο άλογο· οι
            υακίνθινοι της παρακόρης βόστρυχοι
κυνηγούν των πορφυρών του ρουθουνιών τον ζήλο.
Ανάκουστο στις παρυφές του δάσους κοκαλώνει της
            ελαφίνας το κάλεσμα
και τα κίτρινα άνθη του φθινόπωρου
γέρνουν πάνω από την όψη τη γαλάζια της λίμνης αμίλητα.
Με φλόγα κόκκινη κάηκε ένα δέντρο· φτεροκοπούν με
            φάτσες σκοτεινές οι νυχτερίδες.

                                                                          Landschaft
                                                                         (2. Fassung)





ΙΚΕΣΙΑ


Ό,τι έχει μείνει από την παιδική μου τη χαρά
είναι η ικεσία, όταν η καμπάνα μάς φωνάζει όλους·
ή των εκκλησιών τα μισοφώτιστα ιερά·
η οι τρούλοι τους, γαλάζιοι σαν και τους ουράνιους θόλους·

των εκκλησιαστικών οργάνων οι εσπέριοι φθόγγοι·
οι σκοτεινοί των πλατειών οι αντίλαλοι, οι πνιχτοί·
της βρύσης οι σταλαγματιές: γαλήνιοι, ήπιοι βόγκοι
γλυκοί, σαν ακατάληπτη ομιλία παιδική.

Και βλέπω να ονειρεύομαι με χέρια σταυρωμένα
και προσευχές, που ’χω ξεχάσει πια, να ψιθυρίζω,
και θλίψη πρώιμη το βλέμμα μου να βάφει γκρίζο.

Μέσ’ από σχήματα μαρμαίρει τότε μπερδεμένα
εικόνα γυναικός με πένθιμα άνθη να με πνίγει,
ν’ αδειάζει επάνω μου όλο αναθεματισμένα ρίγη.

                                                                           Andacht





ΩΡΑ ΟΛΟΦΕΓΓΗ


Μακριά στον λόφο εκεί φλογέρες είν’ σπαρμένες.
Οι Φαύνοι στα βουρκόνερα παραμονεύουν·
στα φύκια μέσα και στις καλαμιές κρυμμένες
οι Νύμφες οι κομψές κοιμούνται, γαληνεύουν.

Στης λίμνης πάνω τον υδάτινο καθρέφτη
χρυσές τις πεταλούδες λες πως τώρα θα ’χες·
στη βελουδένια χλόη βγαίνει σαν τον κλέφτη
αλλόκοτο ένα ζωντανό με δύο ράχες.

Τη λύρα με λυγμούς και μέσ’ απ’ τις σημύδες
ο Ορφέας κρούει: του έρωτα τερπνά λογάκια·
στις τρυφερές και παιχνιδιάρικες αχτίδες
των τραγουδιών του ενώνονται και τ’ αηδονάκια.

Μια φλόγα ανάβει ο Φοίβος, φλόγα θεριεμένη,
στης Αφροδίτης τη μορφή και πάλι τώρα.
κι απ’ του κεχριμπαριού τον μόσχο ραντισμένη
μες στα βαθιά σκοτάδια πυρακτώνεται η ώρα.

                                                       Leuchtende Stunde





Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΚΟΙΛΑΔΑ


Φτεροκοπούν κουρούνες στον πευκώνα και στα θάμνα
και η ομίχλη καταπράσινη κι εσπερινή ανεβαίνει
και ήχο βιολιών ακούς σ’ ένα όνειρο να σε πηγαίνει,
και σε χορό οι υπηρέτριες τώρα τρέχουν με τη στάμνα.

Των μεθυσμένων τις φωνές ακούς, και πώς γελάνε·
τα γέρικα σμιλάκια τα διατρέχει ανατριχίλα.
Απ’ τα γυμνά και πεθαμένα των τζαμιών τα φύλλα
οι σκιές των χορευτών μπροστά από μας περνούν
            και πάνε.

Κρασί μυρίζει και θυμάρι, οσμές και αναθυμιάσεις,
και μες στο δάσος κάλεσμα μοναχικό αντηχάει.
Ζητιάνοι ξάπλα στα σκαλάκια ακούν τι τους ζητάει
να δεηθούν άλογα με προς τον Κύριο παραστάσεις.

Αγρίμι αιμορραγεί στη φουντουκιά τη φουντωμένη.
Βουβά βοούν, κατάφορτες με παγωμένα νέφη,
οι αψίδες των δεντριών, κι ο θόλος τους εκεί όλο γνέφει
στους εραστές, στη λίμνη, που ξαπλώσανε αγκαλιασμένοι.

                                                              Das dunkle Tal



                                           Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής




Πηγή «Georg Trakl, Άπαντα τα ποιήματα», εκδ. Ρώμη, 2021.
Πρόλογος, μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.