Χρήστος Τεμιρτζόγλου, "Μνήμες"

Εις υγείαν

Στέκει ένα μισοάδειο ποτήρι κρασί −ροζέ κεχριμπαρένιο− στο τραπέζι. Έχει στραγγίξει από τα μέσα μας φόβους και ανασφάλειες. Γλώσσα και μυαλό ροδάνι. Μισοάδειο ποτήρι, μισοάδεια ζωή. Πικρή στα χείλη η γεύση από το τσιγάρο. Έχει ποτίσει νοσταλγία και πόθους. Κάπου στα μισά του δρόμου μας τελείωσε και ο αναπτήρας και δεν έχουμε τώρα στη μοίρα μας να ανάψουμε ένα κερί. Άντε να δούμε και τούτο πώς θα πάει.

Προέκταση

Περίεργα όνειρα θα ’βλεπα· ξυπνώντας στο κρεβάτι μουδιασμένος κ’ ιδρωμένος. Άπλωσα το χέρι να φτάσω μια ψυχή στο άγγιγμα. Μα στο τέντωμα έμεινε μετέωρο, κενό. Μονάχα μια δροσιά, μια παγωνιά πάνω στο σεντόνι. Κ’ εγώ από συνήθεια να κοιμάμαι μόνο δεξιά.

Πάλι ξέχασες πως είσαι μόνος.

Μνήμες

Τρέχουν πάνω-κάτω συνεχώς οι αναμνήσεις στον διάδρομο. Σκοντάφτουν, πέφτουν, χτυπάνε. Άλλες αλλοιώνονται και παίρνουν αλλιώτικα σχήματα. Άλλες πάλι γεράσανε, δε λένε με τίποτα να βγουν (εκτός και αν τις σπρώξει κάποιος τρίτος στην αυλαία). Κάποιες γίνονται παρανάλωμα, μας καίνε μέσα στα σωθικά μας. Άλλες κλαίνε, άλλες γελάνε, άλλες πονάνε. Μνήμες όλες, σαν στάμπα από μελάνι, σαν ουλές στο σώμα.

Χρήστος Τεμιρτζόγλου

Πρώτη δημοσίευση

Στην εικόνα:

Nick Scheerbart, «Walking in a canyon» (Fossen bratte, Norway, 9/10/2016).
Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.