Έταμπελ Νιώπα, "Στοιχεία"

ΑΙΘΟΥΣΑ ΑΝΑΜΟΝΗΣ


Περιμένω.
Οι λέξεις λάβα στη γη
που δεν θέλησα να κάψω.

«Υπάρχει ζωή μετά θάνατον
των λέξεων».

Ρίχνω τη στάχτη τους στη θάλασσα.
Λάσπη για να σμιλευτούν
νέες Ατλαντίδες.
Μοναχικές κι αγέρωχες
στα βάθη του βυθού μου.

Από την ενότητα

Νερό

ΤΖΟΚΟΝΤΑ


Χαμογελάς.
Τα χείλη σου
σχηματίζουνε σκανδάλη
και
πυροδοτούν την κάννη.

Από την ενότητα

Φωτιά

Ο ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ


Άνοιξη−
Πάνω σε κεραμίδια πατάει αθόρυβα η απουσία σου.
Τα ίχνη σου, άνθη μιας αμυγδαλιάς
που οδήγησε μυστικός αέρας στην πόρτα μου.
Ευαγγελισμός.
Ένα άνθος φέρνει την άνοιξη.





ΤΟ ΒΑΛΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ


Τα χαμένα όνειρα κατοικούν μέσα σε μια λατέρνα.
Στον δικό τους Δούρειο Ίππο. Όταν ο ήλιος δύει, ο
ιδιοκτήτης τους τα ελευθερώνει.

Οι ήχοι που ακούς κάποτε στη σιωπή του σπιτιού
σου ή το ρυθμικό χτύπημα της πόρτας όταν φυσά
αέρας είναι ρυθμός του τραγουδιού που εσύ τους
είχες μάθει.
Ίσως  η  εμφάνισή τους κατ’ αυτόν τον τρόπο να
απαιτεί πραγματικότητα.

Μα ίσως στο βάθος τούς αρέσει που παρέμειναν
όνειρα,
πιστά στην απραγματοποίητη φύση τους.

Από την ενότητα

Αέρας

ΛΕΥΚΗ ΚΑΜΠΥΛΗ


Όταν έρχονται τα σύνορα, ζωγραφίζουν μια ιστορία
Αυτήν που θέλω να πω.

Όταν έρχονται τα σύνορα,
ουρανός και ήλιος παραμένουν.
Μην λιποψυχείς κι αν την σκιά δεν αγαπάς.
Τα σύννεφα ακόμη κι αν τ’ αγάπησες θα φύγουν.

Κάποτε ακόμη και το σύννεφο
αρνείται την άδικη φύση του.
«Παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο».

Σύννεφο.
Σημάδι αυτών που η ψυχή αλήθεια θέλησε.

Λευκή καμπύλη.

Από την ενότητα

Γη

Από τη συλλογή «Στοιχεία», εκδ. Μελάνι, 2020.