Ξανθίππη Ζαχοπούλου, "Στύβοντας παπαρούνες"

Α΄

ΡΑΝΙΔΕΣ ΦΩΣ

ΕΥΟΙ ΕΥΑΝ


Κόκκοι της άμμου
σε απέραντη έρημο
όμως γυαλίζοντες
κάτω απ’ τον ήλιο
και τη χάρη
αρδεύοντας σμήνη φωτός
Μεθυστικά πίνοντας
μια ζωή που χωράμε
μόνο σ’ αυτήν
κι έτσι όπως η κλεψύδρα κυλάει
κυλάμε σε ανύποπτες αγκαλιές
που κρατάνε
το σχήμα του αρχαίου αγγείου
και χωράνε
το κρασί μεθυστικών χρόνων

Ευοί ευάν
και μια πόρπη που λύνεται





ΓΥΜΝΙΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΟΣ


Η γύμνια στο σκοινί
ισορροπεί στις ξύλινες πατούσες
Είναι γυμνή
και ψάχνει ρούχο
εκεί που υφαίνονται αποβραδίς τα όνειρα
κι οι Πηνελόπες τα ξηλώνουν το πρωί
Γιατί οι μνηστήρες μπήκανε στη σάρκα μας
και πίνουνε κρασί το αίμα μας
και θέλουν να παντρευτούνε την ανάσα μας

Γύμνια
συνήθισες το κρύο, το σκοτάδι
ξιπόλητη στα χιόνια μπαινοβγαίνεις
όμως χωρίς να ξέρεις
βαθιά κι απέραντα
σε βιτρίνα λευκό ένδυμα
περιμένει
να τη σπάσεις

Β΄

ΑΛΗΘΕΙΑ x 3

ΙΙ


Η Αλήθεια της Ζωής είναι ένα πέταλο.
Αν η γέννησή του συμπέσει με το φύσημα του ανέμου
δε μαραίνεται ποτέ.

*

Αν χαράξεις πάνω τα αρχικά σου θα μεθάς για πάντα από
τη μυρωδιά της γέννησής σου. Οι χειμώνες θα μαραίνονται
απ’ το χρώμα του. Και τα δέντρα θα μοιράζουν τα φύλλα τους.

*

Όταν ένα βότσαλο πέσει στο νερό σχηματίζει τους κύκλους
των ματιών μας να βλέπουν στην άλλη όψη τ’ ουρανού.
’Εκεί που ο Θεός βαστά εν’ άστρο. Και δείχνει.

*

Αν αγκαλιάσεις τον κορμό ενός δέντρου σαν να βαστάς όλη τη γη
αισθάνεσαι τη ζωή να βουίζει μέσα σου, χρυσό ποτάμι.
Η σκιά των φύλλων σου χαρίζει τη δροσιά των αιώνων.
Παρόν, παρελθόν, μέλλον, ένα, εσύ.

*

[…]

*

Ο χρόνος του έρωτα δείχνει καλοκαίρι.
Στα χρυσά στάχυα ωριμάζει η αλήθεια. Και στο στήθος
ένα τριαντάφυλλο. Για σένα.

*

Τα μάτια σου έχουν το χρώμα της βροχής όταν αγγίζει τη γη.
Μέσα τους κουβαλούν τον ουρανό.

*

Αν μαδήσεις ένα τριαντάφυλλο θα ανακαλύψεις ότι
σ’ αγαπούν οι τσιγγάνες.
Και θα ελευθερωθείς.

*

Η σιωπή δεν είναι χρυσός. Είναι μάρμαρο που παγώνει.
Κάποτε δεν μπορείς να κινήσεις τα δάχτυλά σου.

*

[…]

Γ΄

ΣΤΥΒΟΝΤΑΣ ΠΑΠΑΡΟΥΝΕΣ

ΜΝΗΜΗ ΙΙΙ


Ήρθες
αλλά νόμισα πως ήταν το στεγνό καλοκαίρι
Άνοιξες στη χούφτα σου δυο στάχυα
Μοίρα αλλοτινή, περασμένη
Μου πέρασες ένα σταυρουδάκι θάλασσα
Θα σε φυλάει απ’ τις φουρτούνες
Ύστερα άνοιξες το κύμα
ρούφηξες τον βυθό σου

*

Φίλα με στο στόμα
φίλα με στο στόμα φίλα με στο στόμα
Οι άνθρωποι χάσαν τα φιλιά
Ανεβαίνουν τη μέρα
με την πίκρα μιας ζωής που δε διάλεξαν
Διαλέγεις τη ζωή ή σε διαλέγει;
Κοιμήσου στα πόδια μου
κοιμήσου στα πόδια μου κοιμήσου στα πόδια μου
Το βάρος τους μου ελαφρώνει τις νύχτες
κι είναι τα καλοκαίρια φτερά που ανεβαίνουν
ύπνος ελαφρύς που όλα τα ακούει
Δώσ’ μου τα μαλλιά σου
δώσ’ μου τα μαλλιά σου δώσ’ μου τα μαλλιά σου
κύματα να ταξιδέψω





Από τη συλλογή «Στύβοντας παπαρούνες», Το Ροδακιό, 2022.