Περιοδική έκδοση diPgeneration, τχ. 6ο, 2022

Περιοδική έκδοση diPgeneration

Ανθολογία πεζού και ποιητικού λόγου

Τεύχος Έκτο

2022

 
 
Περιεχόμενα:

ΕΛΕΝΑ ΑΚΑΝΘΙΑΣ
ΣΤΕΛΛΑ ΔΟΥΜΟΥ
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΑΡΑΝΤΩΝΗ
ΧΑΡΗΣ ΜΕΛΙΤΑΣ
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΑΛΑΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΟΛΒΙΑ ΠΑΠΑΗΛΙΟΥ
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΧΛΙΒΑΝΗ
ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΣΙΑΦΑΚΑ
ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΑΜΠΟΓΛΗΣ
ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΤΑΤΣΗ

JORG FAUSER
μετάφραση: Κατερίνα Λιάτζουρα

DiPαίγνιον


Επιμέλεια έκδοσης: Ιφιγένεια Σιαφάκα
Έργο εξωφύλλου, καλλιτεχνική φροντίδα: Στράτος Φουντούλης.




Χάρης Μελιτάς

ΒΙΤΡΙΝΑ


Τρελάθηκε κατόπιν εορτής
δεν έβγαινε με τίποτα ο μήνας
τι θέλει ένας πλάνης ποιητής
ανάμεσα στις κούκλες της βιτρίνας;

Δεν έβγαινε με τίποτα ο μήνας
η φτώχεια χορηγός στο σκηνικό
ανάμεσα στις κούκλες της βιτρίνας
σαν κούρος με βερμούδα και μακό.

Η φτώχεια χορηγός στο σκηνικό
περίγελος στα γυάλινά του τείχη
σαν κούρος με βερμούδα και μακό
μισούσε τους πελάτες και την τύχη.

Περίγελος στα γυάλινά του τείχη
αντίγραφο μιας ποίησης θνητής
μισούσε τους πελάτες και την τύχη:
Τρελάθηκε κατόπιν εορτής.


                                           (στίχοι τραγουδιού)





Αντώνης Μπαλασόπουλος

Γ. «ΚΑΤΟΠΤΡΑ»
ΕΝ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ


Τα ψηλά μανουάλια της ποίησης
μου δείχνουν άσκοπα.
Δεν έχουν
οι λέξεις μου φτερά
να φτάσουν. Μόνο κάτι πτερύγια
από ζώα
αλλόκοτα, γεννημένα για μαχαίρι
και λήθη.
Μόνο κάτι προγονικές γενειάδες
κουρασμένων απ’ τους δρόμους
της Πράγας ραβίνων.

Τι θέλει από μένα η ποίηση;
Τι να θέλει η φτωχή;

Ο τελευταίος μου εχθρός σκοτώθηκε στην Κόρδοβα.
Ο τελευταίος μου φίλος προδόθηκε στη Φλάνδρα.
Η πλάτη μου οργώθηκε από εφτά μαχαίρια.
Η γλώσσα μου μάτωσε από εφτά φλύκταινες.
Σπατάλησα τη νιότη μου σιωπηλά προσευχόμενος
πάνω στο κοιμητήριο μιας τέχνης δύστροπης,
όπως είναι μια μάνα πικρή, όπως είναι
η στροβιλάνθη, το μαβί λουλούδι της Κεράλα.

Τι θέλει από μένα η ποίηση;
Έχω μόνο το σκοτεινό μου άλογο
κι έναν ιπποκόμο βουβό
κι ένα ζευγάρι σπιρούνια
απ’ το ματωμένο ασήμι των Άνδεων
κι έναν σκύλο τυφλό και πιστό.
Έχω μόνο μιαν έρημο μεγάλη σαν κόσμο
κι έναν κόσμο μικρό σαν σημάδι της στίξης.


                                           από τη συλλογή Λευκό στο λευκό





Αγγελική Πεχλιβάνη
 
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

                                                στη Δ.Α

Η τελευταία ευκαιρία
έρχεται στριγγλίζοντας
όπως τα φρένα μηχανής στο κόκκινο φανάρι.
Έχει το χρώμα ενός κρασιού
που μάταια παλαιώνεται
(το πορφυρό βαθύ και το βαθύ βαθύ του Ρόθκο)·
τη μυρωδιά της σάλας που σφραγίστηκε
ύστερα από το σωτήριον έτος 2010.
Δεν γίνεται να μην την καταλάβεις.
Η τελευταία ευκαιρία
έχει κάτι από την ατμόσφαιρα
του Φάρου  (θυμίζω τη σκηνή
που ακόμα και η θάλασσα
διαλύεται σε μια γαλάζια αχλή).
Τον ήχο των πλήκτρων που πατάς
καθώς μου γράφεις ξημερώματα
και κάτι από τη θάλασσα −τη θάλασσά σου−
την ιαχή «θάλαττα θάλαττα!».
Δεν γίνεται να μην την καταλάβεις.
Η τελευταία ευκαιρία
είναι το χνούδι τ’ ουρανού
Παρασκευή Μεγάλη ενός γλυκέος έαρος.
Η άσπρη μπλούζα που δε φόρεσες
εκείνο το φθινόπωρο ούτε κανένα άλλο
γιατί σε πρόλαβε ο καιρός, η απουσία των νεκρών
και πιο πολύ των ζωντανών με τα κοινά καντήλια.
Δεν γίνεται να μην την καταλάβεις.

Γίνεται όμως να τη χάσεις.


                                           (Από την ενότητα ΤΑ ΑΣΤΕΓΑ)





Ιφιγένεια Σιαφάκα

ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ


Χτυπούν πάλι Χριστούγεννα εγκάρσια
τον αφημένο πνεύμονα έξω από το σώμα
Καμπαναριά ηχούν με οστά που απέμειναν
απ’ τη Μεγάλη Έξοδο της Νύχτας
Έτσι ανδρώνονται στις ξύλινες κολώνες της ΔΕΗ
εσταυρωμένοι πνεύμονες με μάτια δεινοσαύρων
Εμείς χωρίς ανάσα βελάζουμε σανό
έξω απ’ τη φάτνη, όπου Μάγοι χωριάτες
στοιβάζουνε αυγά μαζί με τα παιδιά τους
 
Εν συνεχεία, η ιστορία είναι γνωστή –
τ’ αυγά γίνονται κότες και τα παιδιά αυγά
ιαχές του τέλους τιτιβίζοντας σαν σκαν σε πέτρες
που χτικιάζουν αειθαλείς τη σιωπή τους
Από τα τσόφλια των σεισμών ανατριχίλα
κόκκινη φυτρώνει παπαρούνες στις ρωγμές
Όταν με καρυοθραύστη ορμάει το φεγγάρι
στα κεφάλια των αυγών, και μας λερώνουν
απαστράπτοντα μεδούλια με παγιέτες
 
Λιωμένος κόσμος αλλά εχέμυθος
την ανακάλυψή του ξαναζεί
την επανάληψη εορτάζοντας
της σκοτεινής περιωπής του


                                           από τη συλλογή Σκαντζόχοιρος με παπιγιόν





Ευαγγελία Τάτση

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ


Με μια απουσία
αρχίζει και τελειώνει
ο κύκλος του έρωτα
στον πρώτο έρωτα
αυτός που ερωτεύτηκες
ποτέ δεν υπήρξε
στον τελευταίο
αυτός που δεν υπάρχει
είσαι εσύ

ανάμεσα στις απουσίες
ζουν τα σώματα.






Πηγή: Περιοδική έκδοση diPgeneration, τχ. 6ο.
Εκδόσεις Μανδραγόρας, 2022.


Σημείωση: Για την παρούσα ανάρτηση επιλέχθησαν ποιήματα ποιητριών και ποιητών που έως τώρα δεν είχαμε ανθολογήσει στο ιστολόγιό μας.