Γιώργος Μπακλάκος, "Ταυτότητα"

AΝΗΞΕΡΟΙ


Λέμε δεν πήραμε χαμπάρι.
Μόνο σημάδι ενθύμησης η Ακρόπολη
που στέκει πάνω απ’ τη Νεκρόπολη.
Οι σοφοί κουκουλωμένοι στο πιθάρι,
εγώ στο πληκτρολόγιο κάνω το παλικάρι
κάθε μέρα περισσότερο κραυγάζω
να πείθομαι πως έτσι αλλάζω.
Θα φύγω δίχως να περάσω απ’ την ευθύνη
κατηγορώντας άλλους που τίποτα δεν έχει γίνει
αδιαφορώντας για το μόνο που άφησα σημάδι
της ιστορίας πως ήμουνα το ξεφτισμένο υφάδι.
Λέμε δεν πήραμε χαμπάρι.





Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ


Μίλα.
Μη φυλακίζεις μέσα σου τις λέξεις.
Τ’ ανείπωτα εκδικούνται.
Θα μας χαράξουν το πρόσωπο τόσο πολύ
που δε θα γνωριζόμαστε πια.





ΓΝΩΣΗ


Και μόλις μάθω κάτι καινούριο,
τότε νιώθω πως βυθίζομαι βαθύτερα στην άγνοια.
Σαν να προσπαθώ μ’ ένα φωσάκι να φωτίσω το σκοτάδι
κι όσο δυναμώνω το φωσάκι τόσο το σκοτάδι πυκνώνει.

Όσο περισσότερο φως απλώνεται τόσο περισσότερο σκοτάδι ανακαλύπτει.





ΕΠΟΧΗ

                          Στον ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη


Κι είμαστε πάλι εκεί.
Όπου η δύναμη θα συντρίψει το δίκιο
το πισώπλατο θα μαχαιρώσει το αντρίκειο
η απληστία θα καταλύσει τη λογική
οι λίγοι θα θέλουν ακόμα πιο πολύ
αδιαφορώντας αν πεθαίνουν οι πολλοί
κι ο κόσμος μια ματωμένη οιμωγή
στων ειδήσεων την εκφοβιστική αγωγή.





ΛΗΘΗ


…Τώρα πια είχαν κλείσει οι πληγές.
Δεν έτρεχε αίμα, δεν υπήρχε πόνος.
Είχε θρέψει το κορμί.
Μονάχα ένα σημάδι είχε μείνει·
να πονάει μόνο με τη θύμηση.
Ένα σημάδι που με κάθε ξαφνική, τυχαία ματιά
σκότωνε καθημερινά κάθε ελπίδα για λήθη.





Από τη συλλογή «Ταυτότητα», εκδ. Βακχικόν, 2022.