Αλέξανδρος Αραμπατζής, "Δύο ποιήματα"

ΗΧΟΙ ΤΗΣ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑΣ

Οι ήχοι του πρώτου προϊστορικού αιώνα έφθασαν στ’ αυτιά μου στεγνοί κι αποσταγμένοι από το ριζικό της Ιστορίας

Και καθώς τάχιστα πετρώσανε στο κεφάλι μου σαν παγιδευμένα βακτήρια αναμένουν κάποιον θνητό να τους ανασκάψει από το βαρύ λήθαργο της νεκροφάνειας

Ό,τι όμως κατέβασε και κατεβάζει το ποτάμι της Ιστορίας είναι ιζήματα πετρωμάτων από παλαιοντολογικά αρχεία που σφήνωσαν ήδη ανάμεσα στις κατοπτρικές διαφάνειες του χρόνου κωδικοποιημένα και κρυπτογραφημένα από την υψομετρική λήθη της πλανητικής περιπλάνησης

Πριν το άπειρο ομονοήσει με το τέλος και την αρχή η Ιστορία είχε ήδη ξώφαλτσα ξεκινήσει

Κι όσο εγώ μάταια φυλάγομαι πίσω από τις κουρτίνες των άστρων

Οι ήχοι της προϊστορίας μ’ έχουν εμποτίσει τρέλα και πυρετό

ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ

Πήρε φως το μαγικό σήμαντρο

Από το αναμμένο μου τσιγάρο

Έτριξαν οι χαλύβδινες χορδές του αόρατου

Σφίγγοντάς με ανάμεσα στον δείκτη και στον αντίχειρα

Μιας νύχτας τυλιγμένης σε ματωμένο επίδεσμο

Σου είπα: γεια λοιπόν

Μου είπες ένα ξερό: γεια

Έτρεξες στο σταθμό του μετρό

Έτρεξα στον σταθμό του λεωφορείου

Οι λιγοστοί περαστικοί μυρίζανε κάρβουνο

Ο λιγοστός αέρας μύριζε καμένο θειάφι

Το λεωφορείο δεν το πρόλαβα ποτέ

Δεν κοίταξα ποτέ το ρολόι να δω

Την ώρα που η καρδιά μου αιώνια μαρμάρωσε

Αλέξανδρος Αραμπατζής

Τα ποιήματα του Αλέξανδρου Αραμπατζή δημοσιεύονται για πρώτη φορά

Στην εικόνα λεπτομέρεια από τις βραχογραφίες του σπηλαίου Chauvet στην Γαλλία (ηλικίας 32.500 ετών).