Ανδρονίκη Δημητριάδου, "Πέτρα και Ευαγγέλιο"

ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ

Στο Βόσπορο νανούριζα

κιβούρι σκαλισμένο

και στο περβάζι ως αργά

τα σάβανα κεντούσα.

Με το λυχνάρι της σιωπής

στον αργαλειό του πόνου

ύφαινα τα χρυσάφια σου

τα όνειρα τα ξέφτια.

Και με πορφύρα στόλιζα

τα βλέφαρα του Άδη,

με το γλυκό του κουταλιού

τον τράταρα φαρμάκι

να μη σε δει, να μη σταθεί,

μη σ’ έβρει και σ’ αρπάξει.

Κοιμήσου εσύ κι η τύχη σου

αδράχτι που γυρίζει.

ΜΑΤΑΙΩΣΗ

Ενστάλαζε δηλητήριο

μεστή η φωνή

του ανήκουστου θανάτου,

παλλόταν η παραίσθηση

αιώνιο εκκρεμές,

ήχος εκκωφαντικός,

σαν τη βροχή που λιώνει.

Ξερίζωνε πετρώματα η αντάρα

και μέσα από χείμαρρους οργής,

ξεροψημένης θλίψης,

πότιζε χώμα άνυδρο

θρήνου παραμιλητό,

σαν οιμωγή ανέμου,

το ξέφτι μιας ανάσας.

Ακούς μιλιά;

Ακούς στριγκιά;

Φωτιά το μεσημέρι

Με πέπλα ξόβεργες ζητάς

τ’ αγκάθια να μερέψεις

κι είν’ το φιλί σου κάτωχρο

η όψη αλαφιασμένη.

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Βροχή των οικτιρμών,

θραύσματα ουράνιας μελωδίας

δια της μονομερούς σου επωδού,

γονυπετής επικαλούμαι

το απαύγασμα,

της συντριβής μετάνοια,

των κεραυνών καταφυγή,

φύλακα των φλύαρων σιωπών

και των χρυσών αποφθεγμάτων,

στο αιώνιο καθαρτήριο πυρ

της αλητείας των ψυχών ημών.

ΙΚΕΣΙΑ

Δώσε μου την ανάσα

πηγής από σφεντάμι

και τη δροσιά

της πέτρας στη σκιά.

Κουράστηκα να γέρνω

πάνω από ανήλιαγα πηγάδια

και να στολίζω τα ψεγάδια

με κλαδιά από κισσό.

Από τη συλλογή «Πέτρα και Ευαγγέλιο», εκδ. Vakxikon, 2015.

Πρόσκληση για την παρουσίαση του βιβλίου

το Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2015, στις 19:30

στο Ηλιοτρόπιο cafe-bar

Δεσπεραί 23, Θεσσαλονίκη