Ειρήνη Καραγιαννίδου, "Ποιήματα"

ΠΕΦΤΟΥΝ ΠΟΤΕ ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ ΤΑ ΦΤΕΡΑ;

Λένε πως δεν υπάρχεις.

Αντίθετα σ’ αυτούς που σέρνουν τις μεγάλες προσδοκίες
Εγώ το βλέμμα σου για μαρτυρία επικαλέστηκα
Αυτό που γίνεται σωσίβιο
μην ναυαγήσει ο άφτερος με το φευγιό σου
κι αλλάξει πριν την ώρα της η εποχή
Το είδα να ζυγίζεται στον ώμο
Είδα μια τούφα ανασηκωμένο ουρανό
ένα κλαδί στο στόμα
Κι όλα αυτά τα άσχετα που σφήνωσε η νύχτα στο σοβά
για να γεμίσει η μέρα


Λένε πως δεν υπάρχεις
Πως κάλυψες για λόγους πένθους τα φτερά.
Όμως το άλλο των ματιών δεν είναι αυτό που
μέσα μας καθιερώνει θάνατο;

Απόψε που σε βλέπω να κοιμάσαι
Όμορφος περιπλέεις στο σεντόνι μου


Απόψε που σε βλέπω να κοιμάσαι

Κάποτε, λέω, Τον τόπο μίας χώρας εύκρατης

Θα ερωτευτεί το χελιδόνι.

ΑΤΙΤΛΟ

Αν έλειπε η κίνηση
Θα πίστευα πως όλα είναι μια σκιά
στο τζάμι της κλεισμένης πόρτας
Τους έβλεπα στην ίδια θέση πάντα
Απόντες ή ανύπαρκτους
Συσκευασμένους στο κιβώτιο τους
Είχαν μιαν έκφραση απόμακρη
Πλατιά διαστήματα κενού
Σαν να συμπαρασύρανε στην πτώση τους
Μικρά κομμάτια θόλου
Που τα ’χα δει ποιος ξέρει Που
και πότε

Δύο σελήνες οι αστράγαλοί σου
Πόσο πιο χαμηλά να βρίσκεται ο ουρανός

Σαν να μην σου έκανε καμιά εντύπωση.

Το ποίημα "Πέφτουν ποτέ από αγάπη τα φτερά;" πρωτοδημοσιεύτηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό "bibliotheque".
Το ποίημα "Άτιτλο" δημοσιεύεται για πρώτη φορά.
Στην εικόνα: Alessandra Hogan, "Ιllustrator"