Ειρήνη Ιωαννίδου, "Τρία ποιήματα"

ΛΕΞΕΙΣ

Παιδί σου άρεσε να καταπίνεις εικόνες

και έπειτα την ώρα του τοκετού

να τις γεννάς πάνω σε μια λευκή λεωφόρο

– Λέξεις πια με το δικό σου δέρμα

το δικό σου σχήμα

Ήταν εύπλαστες, δίχως μέλη

Τους τα αφαιρούσες για να μοιάζουν με αγάλματα

να τις κοιτάς και να φαντάζεσαι μόνο εσύ

Είχαν μια γοητεία αυτές οι επεμβάσεις

Ανώδυνες,

μια Νίκη που δεν χρειάζεται τα φτερά της

Ήταν σπλαχνικές μαζί σου

Κάποτε σε άφηναν να τις κάνεις και πάλι εικόνες

Τότε έμπαινες μέσα τους

Τις μύριζες, τις άκουγες,

μπορούσες και να τις γεύεσαι

ΥΔΡΑΤΜΟΣ ΣΕ ΗΜΙΦΩΣ

Φλύαρο στόμα

Θέλεις να φυτέψεις εκεί

τον πλατύφυλλο

– στον ελαιώνα των προσδοκιών.

Λέξεις σε βάθος και πλάτος

Τις μετράς,

ένα στολίδι έπαρσης σε κάθε γραμμή

Κάθε φιλί στην κόψη

της προδοσίας

και ας σου γλείφω την πληγή.

Παράξενο πράγμα η επούλωση

με ένα τσάι και μια κουταλιά δάκρυα

Οι λέξεις γνωρίζουν κολύμπι

και ας μην διασώζονται

Ήδη υδρατμός σε ημίφως

ΙΕΡΗ ΝΟΣΟΣ

Ανοίγεις την σελίδα –

ένα ποίημα

Δεν θα το διαβάσεις

γιατί η απόσταση θα το σβήσει

και ο χρόνος θα θέσει τα όρια

Ένα ποίημα

δεν διαβάζεται

σε καταβροχθίζει

σαν ιερή νόσος

σου τρώει τα σωθικά

το γεύεσαι

και σε κάνει δικό του

Όπως το σκοτάδι ακουμπάει

στη στέγη του σπιτιού

και οι τοίχοι σε συνθλίβουν

με αγάπη λευκή και ακατέργαστη –

Κλείνεις τη σελίδα

 μέσα στο μυαλό σου